"Hurma ağacı." "Efendim?" "İsminizin anlamı diyorum, hurma ağacı." "Ah, evet.Babannem koymuş. Bana bıraktığı en büyük miras benim için.İsmimi çok seviyorum.Ama ailem ve arkadaşlarım Buğlem ismimi kullanır.Lina'yı kullanan sadece babannemdi onu da kaybettim malesef." "Başınız sağolsun.Güzel bir miras bırakmış size.Benim artık çıkmam lazım.Allah'a emanet olun." Not: Bu, ilk hikayem, ilk deneyimim, ilk heyecanım. Dolayısıyla çok acemiyim. Başka platformlarda, hatta bir kağıda dahi bir hikaye yazmadım daha önce. O yüzden sabırla okumanızı tavsiye ediyorum.

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

''Adın ne?'' ''Ceylan yazıyor dosyada'' ''Onu demiyorum kızım gerçek adın ne?'' ''Gerçek adım yok benim kodum var 512'' ''Hey Allahım, robot musun kızım sen ne kodu ne numarası, iyi Ceylan fazla bile sana '' Söylene söylene arabadan çıktı. Sabırlı olmalıydım. Sadece biraz sabır. Ama karşımda ukala ukala konuşup şu düştüğümüz durumun acısını benden çıkartıyordu. --------- Ajanlıktan askerliğe uzanan engebeli bir yolculuk. Ajandan Bordo olur mu? Peki ya bu bir kadınsa? Gerçek kişi ya da kişilerle alakası yoktur. Tamamen hayal gücüdür. Hepsi yazarın kendi görüşlerinden oluşmuştur.

Gözlerimi sımsıkı kapatarak derin bir nefes aldım. Yapmak üzere olduğum şey benim için bile deliceydi. Sadece birkaç dakika sonra yüzyıllar öncesine gidebilecektim. Ve bu çok tehlikeliydi. Ama buna mecburdum. Başarmam gereken bir görevim vardı. Yanımdaki adam son kontrollerini yaparken aklımdan geçenleri okumuş gibi, "Buna mecbur değilsin." dedi. Gözlerimi açtım ama tamamen ileriye sabitlenmişti bakışlarım. Hayatımı değiştirecek olan yere... Cevap vermedim. "Neler olacağını bilmiyoruz." diye devam etti. "Hafızan tamamen silinebilir." Kararlı olduğumdan emin olmak için bildiğim şeyleri son kez hatırlatıyordu bana. "Bu durumda uyandığında tamamen farklı biri bile olabilirsin." "Bir daha hiç geri dönemeyebilirsin." Bu son sözüyle çözülmüş gibi bakışlarımı ona çevirdim. Ama bu da bilmediğim bir şey değildi. Gümüş desenli siyah sırt çantamı omzuma asarken dudağımın bir kenarı yukarı kıvrıldı. "Bir suikastçi öleceğini bilse bile görevinden vazgeçmez." dedim kararlılıkla.

"Tozlu rafların arasında unutulmuş kitapların satırlarında geçen kelimelere aşığım ben. O kelimelerin masumiyetine aşığım; hissettirdiklerine aşığım. Sıradan bir adamı şair yapan, aşık yapan kelimelere aşığım. O kadar.." Bütün sınıf şaşkınlıkla bana bakarken öğretmenin gösterdiği yere doğru ilerledim. Tam sırama oturacakken yan taraftaki sıradan bir ses geldi; "Bakalım onlar da sana aşık mı?" ...