16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Tüm güzelliğine rağmen pavyonlarda bülbül sesiyle dinleyenleri mest eden, tanıyan herkesin fahişe diye yaftaladığı çaresiz bir kadın. Ahu diye çağrıldığından kendi adını dahi unutmuştu. Hatırlasa da kimse kendi adını kullanmazdı. Pavyonda sahnedeyken Ahu'm, dışarda fahişe derlerdi. Nüfus memurunun kimliğine yazdığı adını duymayalı yıllar olmuştu. Hayatta hiçbir amaç uğruna yaşamazken, düştüğü bataklıktan çekip çıkartan başkalarının aksine kendinin bile hatırlayamadığı adını kullanan bir adam çıkıp gelmiş, hayallerinin ötesinde bir hayat sunmuştu. Üzerine sinmiş yılların kiri pası bir günde silinirmiydi? Yüreğini ortaya koyan adamın nefesi onu yaşatmaya yetermiydi? Geçmişi her daim ensesinde mi yaşardı? Kaderini değiştiren adama yürekten güvenirmiydi? Yoksa aklındaki koca bir acaba ile ömrünü heba mı ederdi?

Yıllardır en başarılı olmak için verdiği tüm uğraşları o hazin geceyle mazinin tozlu raflarında yerini almıştı. Bu ıssızlıkta yaşamak denirse yaşadığı hayatSa evet yaşıyordu. Yine bir gece nerden geldiği belli olmayan biri çıkıp gelmiş, yalnızlığında yeni bir sayfa açtırmıştı. Gecenin katran karalığının arasından ışık hüzmesi gibi en karanlıkları aydınlatırken ikiside hayatı en baştan yaşamaya değeceğini düşünüyordu. Yolunu kaybedip en bilinmezlikte kalmak zorunda kalmış bir ışık ile yalnızlığını tek yoldaşı kabul etmek zorunda kalan adamın hikayesi.

Gözyaşlarıyla yıkanan ellerine baktı öylece evine gitmesine izin vermişti. Nerden bilebilirdi ondan çok uzaklara gideceğini. Leyla'sını son kez ağlarken gördüğünü. Büyük bir yıkımın orta yerinde sevdiğini bulamamıştı.... Gitme Leyla'm sensizlikle sınama beni gidersen bende biterim. Sen yaşa ki sebebim olsun, umudum olsun yaşamak için. Aç artık büyüsüne kapıldığım güzel gözlerini... Açtın gözlerini ömrüme yeniden bahar geldi. Yine en unutulmaz hediyeyi sen verdin bana. Ömrümün kalanına bahari getirdin... Leyla'm daha da bekletme bizi uyan artık, uyan ki güneş doğsun. Daha kaç kez sınayacaksın yokluğunla. Ben sınanmaya razıyım. Senden gelene hep razıydım. Ölüm olsa dahi razıyım. Ama onlar bilmezki, nasıl alışırlar. Nasıl başa çıkarım hem onlarla hemde sensizlikle...

Ailesi tarafından reddedilmiş yapayalnız kalmış, seçtiği yola çıkarken sevdiği adamı gerisinde bırakan yaralı bir kadın. Başarılarının getirisi bir lakap FIRTINA, kolay kazanmadı o ismi ölümün kıyısında çok kez yürüdü. Tek bir amacı vardı yaşaması için sevdiği adamdan yadigar oğlu. Babasını resimlerden tanıyarak büyüyen bir çocuk.... Ailesini kaybedişinin ardından katilleri bulmakla ömrünü geçiren bir adam.... Kaybetmeyi ve beklemeyi en iyi onlar bilirdi. Birinin beklediklerinin gelmesi mümkün değildi. Yıllar olmuş hayattan kopartılmışlardı. Diğerlerinin beklediğinin gelme ihtimali vardı belki ama ihanetin sönmeyen ateşi engeldi kavuşmalarına.