Aşk mıydı bu? Taşları yerli yerine otutturamıyordu ne yapsa... Daha şekillenmemişti anlaşılan, esintilerin peşindeki duyguları.. Sevdiği tüm insanlar geliverdi gözünün önüne ;annesi, babası,kardeşleri... yare duyulan derin hissi, onlara duyduğu sevgiye benzetemedi yine de... Sonunda sevgiliyi ayrı bir yere otutturdu gönül dünyasında... Hayattan herzaman mutluluk, gülücükler ,sevgi istemezdi . Sadece gülmesi ne zaman sona erecek korkusundan sıkılmıştı artık. Hayat bazen elindekileri değil, İçindekileri bile alır senden , Ve ait olmadığını hissettiğin mekanları, İnsanları çekmek zorunda bırakır seni... Çekip gitmek , Bırakıp gitmek istersin , Ama öyle düğümlenmiş ve kalındır ki bağların ... "Mecburiyet" der , "Hayat şartları" der çekersin... Ve vazgeçtiklerin arasına , Önce kendini eklersin...

Bizim hikâyemizde isimler yok; sadece o ve ben varız. O, dünyadaki bütün kitapları okumak istiyordu. Ben ise sadece onu istiyordum... (Obur Okumalar kategorisinde bir Watty ödülü: Kancalarını takıp çıkarmayan o hikayeleri biliyorsun değil mi? Cümlenin ortasında uykuya dalsan bile okumayı bırakamadığın o hikayeleri? Bu ödül en çok bağımlılık yapan Watty yarışmacısına gidiyor.) Ekler: BÜH 1.1 (özel) bölümler. Diğer çalışmalarım için profilimi incelemeyi unutmayın.

Sana demlenen şiirler var