Böyle Sonu Haketmemişti Herşeye Rağmen Bu Son Böyle Bitmemeliydi Daha Yaptıklarının Bedelini Ödeyecekken . . . Dokunmayın Çıkın Ben Deli Değilim Bana Yaklaşmayın Sakın Haa ! "Burası Bizim Evimiz Hatırladın Mı.?" "Hayır, Buraya İlkdefa Geliyorum." Artık Daha Çok Geleceksin. Artık Daha Çok Burda Kalacağız. Artık Daha Çok Yanında Olacağım. Artık Daha Çok Beni Göreceksin.

Bir paronaya hikâyesi .

UYARI: Hikayeyi okurken sakın henüz okumadığınız bölümlere bakmayın. Gizem/Gerilim olduğu için spoiler yiyebilirsiniz! Yetenekli olmak. Her defasında imrenilen bir olgu. Başınıza bela açacağını asla düşünmezsiniz; Öyledir ki yetenekli insan belaya rastlamaz. Aksine bunun bir deli saçması olduğunu düşünürsünüz. Ama bir kez daha düşünün. Zira genç bir kız olan Maya'ya göre hiç de öyle değil. Hele ki kızımız doğuştan telekinezi yapabiliyorsa, kendisini belanın, bildiğimiz belanın içinde bulması kaçınılmaz olacaktır. Düşmanı yakaladığını zannettiğin anda çember daha da genişler. *Her bölümde gizemin dozu artarken, entrikalar doruklara ulaşacak.*

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

İçimdeki paslı parmaklıklardan firar etti bugün kelimeler. Kirli havayla bayram etti körpe ciğerleri, mavi göğe yenik düştü düşleri. Bereli parmaklarıyla, kırık kalemleri vardı bir tek. Yazdıkları asla silinmedi. Sonra kara kalemini çıkarttı içimdeki çocuk. Mutluluk dedi, mutluluk ince iş. En incesinden hem de. Varlar yoktu hep o dehlizlerin kazındığı simalarda. Ve tek bir gülüş kalmamıştı koca dünyada. Kapak: @golgehayaller

(Askıya Alındı)