"Ben böyle bir acıya hazır değilim..." diye acı içinde fısıldadığında hâlâ kendime cevap verecek gücü bulamadığımdan yalnızca, sessiz sedasız gözlerinin içine baktım. " Ben buna hazır değilim..." dedi. Dudaklarından çıkan her bir kelime kalbimin en acı noktasında noksanlık bıraktığında bir daha tamamlanmayacağımızı anlamıştım. "Ciğerimi söktün sen benim..." ağlayan gözleri kabul etmek istemeyerek bana bakmıyordu. "Kalbimi ellerinin arasında un ufak edene kadar ezmişsin," burnunu çekti ve acı bir haykırış ile devam etti. "Kalbime dokununca sevinmiştim ya ben," dediğinde artık benim de gözlerimden bir deniz akıyordu. Öyle bir denizdi ki bu, ruhumuzun vaveylâları çakıl taşlarının canhıraş gölgelerinin üzerine kurularak yakıyordu kendini...