Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

Hayatta bazı gidişler geciktirilebilirdi. Ama konu ölümse, elden ne gelirdi? Alışmaya çalışıp yaşamaya devam etmekten başka bir çare yoktu. Kübram gitti ama ben onu hala göz kapaklarımda yaşatıyorum. Gözlerimi kapattığımda onu görüyorum. Ölüm mü? En ağırını yaşadım. Ölmedim ben nefesim öldü. Kalbim öldü kübram öldü. Ama ben yaşıyorum. Kime göre... _________________________________________ Kübrama o kadar benziyor ki bir an onu kübram zannettim. Kokusunu kübram gibi çektim ama kübram değil çilek kokuyordu. Olsun ben çilek kokusu da severim...