Genç kız burnunu çekti ve ağlamamak için direndi. Onu neyin bu kadar üzdüğünü bilmiyordu. Onun farklı olduğunu sanmıştı. Diğer erkeklerin yaptığı gibi yarı sakat bir kızı görünce arkasına bakmadan kaçmamıştı. Kalmıştı. O kalmıştı. Zeynep kendini bu fikre alıştırmamaya çalışıyordu ama Efe onunla ilgileniyor, ona nazik davranıyordu. Yavaş yürümesini ya da yavaş konuşmasını hatta bazen konuşamamasını dert etmiyor gibi görünüyordu. Ama hepsi birer aldatıcı davranıştan ibaretti. Efe sadece ablası ve eniştesini kırmamak için ona ilgili davranmıştı.Zeynep'i asıl üzen şey, bunu gözüne sokmadıkça anlamamış olmasıydı. Ve şimdi Efe'nin arkadaşına söylediği sözler kulaklarında çınlıyor canını yakıyordu. "O sakat dostum," demişti. "Zaten pek de güzel değil. Vaktini harcamaya bile değmez. Ben de ablamlara onu kırmayacağıma söz verdiğim için onunla takılıyorum. Yoksa çok istediğimden değil yani." Zeynep istemeden kulak misafiri olduğu bu konuşmayı kendisi için bir işaret saymıştı. Bir daha hiçbir erkeğe, ona güvendiği kadar kolay güvenmeyecekti.Evet Zeynep sakattı, evet bazen kekeliyor konuşmakta güçlük çekiyordu ve evet, beş dakikalık yolu yirmi dakikada yürüdüğü doğruydu ama Zeynep asla çaresiz değildi.Efe'nin sahte ilgisine, onun o müthiş gülümsemesi ile kendisini büyülemesine ihtiyacı yoktu. Bu doğum günü partisine de neden gelmişti bilmiyordu. Tek istediği onunla zaman geçirebilmekti. Kabul etmek istemese de, Efe ona iyi geliyordu ama bundan sonra böyle bir şeye ihtiyaç duymayacaktı. Efe arkadaşı ile konuşurken, ağır hareketlerle geri döndü ve doğrudan çıkışa yöneldi. Bacakları titriyor, sinirden dişleri birbirine vuruyordu.Bacaklarına dolanan beyaz elbisesine bakarken gözyaşlarını daha fazla tutamadı.Bir de süslenmişti.Tek istediği şu sakat haliyle Efe'ye güzel görünmekti. Ne kadar aptaldı!

"Hadi anneciğim bir dilek tutun." diyerek üçüzlerimin gözlerinden okunan heyecanlarına ortak oldum. Biliyorum geçen yıl olduğu gibi bu yılda ortak bir dilek dileyecekler. Ellerini birleştirip pastanın mumlarını üflerlerken beni pişman edecek bir dilek dilediler. "Bir baba istiyoruz!" 🌹 "Sever misin beni?" Tekrar derin bir nefes alması ile başım tekrar göğsüyle yükseldi. Saçlarımın bir kısmı göğsünde harekete geçti, omuzuyla aynı hizaya gelen kulaklarımın arasına dolan nefesle derin bir nefes aldım. Bakışlarımı Duhan'a çevirince karşılaştığım görüntüyü hafızama altın harflerle kazıdım. Gök mavilerinin arasına karışan sigara dumanı, kirpiklerinin titreşmesine, mavilerinin buğulu gözükmesine neden olurken yutkunmakta zorluk çekiyordum. Aralık dudaklarından fısıltı gibi fırlayan dumanlar yükselişine devam ederken, harelerime Duhan'ı yazdığımı biliyordum. Dudaklarım heyecandan kururken ıslatmak için dilimi değdirmem, Duhan'ın bakışlarının dudaklarıma kaymasına sebep oldu. Sigaranın dumanı odanın içini doldururken, içimi yakıyordu. Dudaklarımı, dudaklarına katmak istiyordum. Harelerimi dudaklarına odaklayıp yüzlerimiz arasındaki mesafeyi daraltıp, bir nefeslik mesafede nefes almaya çalışıyordum. Yüzümü bir nefeslik mesafede bırakıp kollarımla Duhan'ın omzunu kavradıktan sonra ellerim omzundan keşfe çıkarken elinin arasındaki sigaraya ulaşıp parmaklarımın arasına aldım. "Severim. Hem de çok severim." 🌹 Yayınlanma tarihi: 24.11.2016 Tamamlanma tarihi: 02.02.2020 Wattpad de bu isimle yazılan ilk kitaptır. Genel kurgu #2 Romantizm #6

Biri babası için, birisi arkadaşı için bu teklifi kabul etti. Onlar birbirlerinin en yakın arkadaşları hatta kankalarıydı. Birbirleriylr ilgili herşeyi biliyorlar. Çok iyi arkadaşlar. Ama hepsi o kadar . Onlar Kankalar. Şimdi ise sadece kendilerinin bildiği bi anlaşmayla evleniyorlar. Onlar yalnızken kankalar ama başkaları varkwn birbirlerini seven evli çift. Peki bunu yapmak o kadar kolay mı. Hem kanka hem karı koca olmak o kadar kolay mı? Peki birbirlerinin bunca yıl fark emedikleri şeyleri fark etmek. Ya da aşık olmak. İtiraf etmek. Mert ve Aslı'nın hikayesi başlıyor. Romantik ve fazlasıyla komik...

Tek isteğim mutlu olmaktı. Yaşıtlarım gibi çocuk olabilmekti. Annemden anne kokusunu alabilmekti. Karşıma çıkardıkları kadın sahiden benim annem miydi. Bir anne nasıl bu kadar acımasız olabilirdi ki?..

Yalnızca kendi içimi dökmek için yazılan bir kitaptır. Anlatmali insan. İçine dökmek de iyidir ama zordur. Şimdiye kadar hep kendime anlattım. Daha kolay geldi. Duyulmasını istemedim içimdeki çığlıklarını. Susmak kolay is.Anlatmak zor. Bu sefer de yazmayı deneyecegim. Dinlemek ister misiniz beni bilmem ama aliskinim zaten dinlenilmemeye. Aciyor canım. Garip geliyor dünya bana. Saçma olmayacak kadar mükemmelken yasamak istemeyerek kadar da basit ayni zamanda. Diyorum ya sevmek gibi gariptir dünya. Sevmek de hem kusursuz mutluluk verirken, ayni zamanda uzuyor. Yakıyor cani. Yaninda vardır biri. Yine de acır canın. Kiyamamali insan sevdiğine. Kiymamali. Sevmeli.. Çok sevmeli.. Karşılıklı sevmeli.. Hep sevmeli.. Bekliyor iste insan.. Bi gün gideceğini bildiği dünyadan hep bir şeyler bekliyor. Diyorum ya GARİP..

KARANLIĞIN ADAMI Herşey intikamla başlamıştı masum bir çocuğun hayatı çalınmış tüm yükler omuzuna bırakılmıştı. Ailesi tarafından terk edilmişti poyraz taki haydun onu evlatlık alana kadar ne kadar kendisini geliştirsede şiddetle büyümüştü poyraz her zeresini hatırlasana o KARANLIĞIN ADAMI olmuştu. İntikam gözünü o kadar kör etmişti ki kendisi artık bir mafyaydı dışı sert olsada içinde masum bir çocuk yatıyordu. Belkide bu masum çocuğu ortaya çıkarak kişi düşmanın kızı göksu olacaktı...

Bu hayatta; kime ne anlattıysak hep anlattıklarımızı yüzümüze vurdular, kime güveneceğimizi şaşırdık bu hayatta, duygularınızı sağa sola anlatacağınıza kaleme, kağıda anlatın. Şiirler kalp kırmaz...

Gözleri kısılıp huzurlu bir tebessüm armağan edince "Aslına bakarsan, seni başından beri deniz olarak görüyordum zaten. Gözlerinin mavisi bana sonu olmayan, uçsuz bucaksız bir denizi anımsatıyor. Sanki dibi, battıkça derinleşen bir okyanusun yüzeyindeyim ve en ufak hareketimde boğulacakmışım gibi." diye itiraf ettim. Kaşları kalktı ve "Boğulmak?" diye endişeyle sordu. Gülümsedim. "Sorun da bu." Başımı iki yana sallayıp "Boğulmaktan korkmuyorum." dedim. Vereceğini bildiğim zarar yıldırmıyor. Tam tersi, sana daha da kapılmama neden oluyor. "Belki hastalıklı bir düşünce. Ama boğulmak iyi gelecek gibi geliyor. Belki de boğulurken yüzmeyi öğreneceğimdendir." Gözlerindeki şefkat kalbime işledi. Tereddütle "Peki ya benim gözlerim neyi aklına getiriyor?" dedim. Gülümseyip, mükemmel denebilecek dişlerini bana sunarken, büyük bir iştahla onu izliyordum. Yutkundu ve yine adem elması görsel şölen yaşattı. "Gözlerin, kahveyi anımsatıyor." Beklediğim cevap bu kadar sıradan değildi. "Kahverengi olduğu için olabilir mi?" Beklentimi karşılayamayan cevabı karşısında sinirlenmiştim. O halde, onun mavi gözleri de bana maviyi anımsatsındı. Yüzünü buruştururken "O anlamda değil." dedi. Yumuşarken sağ kaşım havalanmış, kulaklarım diyeceklerinin bir harfini bile kaçırmamak için dikkat kesilmişlerdi. "Kış ayında içini ısıtan, gününü kurtaran kahve... İçtiğinde kafeini kanına karıştırıyor ve bağımlılık yapıyor. Senin gibi." Adamın gözleri üşütürken kadının gözleri ısıtıyordu. Adam okyanusun ortasında dibe çekiyor kadın kahve sıcaklığıyla kendisine bağlıyordu. Adam öldürerek seviyordu. Kadın severek öldürüyordu.

Onu ilk gördüğüm bu yerde de aynı koku hücum etmişti ciğerlerime. Yağmur yağar da toprak ıslanır ya... Acı bir tebessümle belki de son bir kez içime çekiyordum huzur kokusunu. "Hatırlıyor musun Fivi?" Kollarımı boynundan çekip bir şaheseri andıran yüzüne baktım. "İlk defa burada tuttum ellerini." Başını batmak üzere olan güneşe çevirdi. Kurumuş dudaklarımı aralayıp "Hatırlıyorum İperion. Nasıl unuturum bizi?" dedim. Kalbimdeki kurşun daha da derine batıyormuşçasına tenimi sızlatırken yüzümü gövdesine sakladım. Acımı hissetmemeliydi. Elleri saçlarımı bulurken uzaktan gelen bir arabanın kornasını duyar gibi olmuştum. "Fivi bizi terketme, olur mu?" Senin için güneş adam. Senin için yaşıyorum.