❥ jikook Jungkook derin bakışlara, artık ıslanamayacak kadar yorgun gözlerle bakarken ''Ben senden vazgeçtiğimi hiç söylemedim ki.'' dedi burukça. ''Ben senden vazgeçemem ki.'' ''Benim yüzümden canın yakılsa da mı vazgeçmezsin?'' Jimin masumca sormuştu. Öyle masumdu ki sesi, Jungkook'un göğsü titredi. Öpmeye doyamadığı bal dudaklar ne acı sözler fısıldıyordu ona, ne yakıcıydı o güzel gözlerdeki acı bakışlar... ''Senin tarafından canım yakıldıktan sonra bile vazgeçmedim.'' Jungkook Jimin'e bakarken anlasın istedi, içindeki yangının onu da yaktığını, dudaklarının sızladığını anlasın istedi. Kollarının uyuştuğunu, ona uzak kalmanın onu da nasıl yorduğunu görsün istedi. ''Sahiden benimle ölümü mü seçiyorsun?'' ''Hala anlamadın mı?'' Jungkook bir tek bunu sordu. Cidden, hala anlamamış mıydı? *duende (İspanyolca): Bir sanat çalışmasının bir insanı derinden etkileyen gizemli gücü

'' Ateşe merak duyan 4 kelebeğin hikayesini bilir misin? '' TaeKook__VKook

Ona silahımı doğrulttum fakat o bir çiçek uzattı bana. dom'um kapak için teşekkür ederim, ellerini öpüyorum ♥️

Jeongguk, alfalardan korkarken bir deltaya eş olarak gitmişti.

TAMAMLANDI| Lanetli kral, açlıktan, hastalıktan ölen insanlar, büyük savaş, tüm insanlığı tehdit eden büyücüler ve tüm bu karmaşanın içerisinde bir sırrı olan Jimin. Jungkook ile yolları kesiştiğinde ne yapacak? Uyarı: Rahatsız edici sahneler ve karakterler içeriyor. Lütfen hassasiyeti olanlar okumasın.

"Benim olan benimdir kurtçuk." ••• [23.07.2017] Hayran kurgu içinde: #56

[Tamamlandı] Bana ilk gülümsediğinde 4 yaşındaydı. Benim gerçeklerle tanıştığım yaştaydı. Annemin ölüsünü gördüğüm yaştaydı. Kaşlarımı çatıp yüzümü ona yaklaştırdığımda bile yüzündeki gülümseme silinmemişti. Başımı eğip ciddi görünmeye çalışarak sordum. -nasıl bana gülümsersin? Ellerini arkada bileştirip yerinde sevimli bir şekilde sallanmaya başladığında gözleriyle kapıdan birinin gelip gelmediğini sürekli kontrol edip duruyordu. Küçük çelimsiz bedeni her an kaçmaya hazır bekliyordu. Bir adım bana yaklaşıp fısıldadığında onun kadar cesur birini gördüğüm için şaşkındım ama sürekli kapıyı kontrol eden gözleri yüzünden cesareti yalnızca bana gibiydi. -Ben senin de kölenim ama sen baban gibi değilsin. Sen iyisin, değil mi? Henüz küçük olduğu için kelimeler ağzından sevimli bir şekilde çıkıyordu ve onunla ilk konuşmamız buydu. Parmağımı dudaklarıma götürerek ona sessiz olmasını işaret ettim ve ince kolundan tutup masanın altına çekiştirdim. Masanın altına gizlendiğimizde aşağıdan hala kapıyı kontrol ediyordu. Kolunu bırakmak istemiyordum ama morluklarından dolayı canını acıtacağımı düşünerek elimi çektiğimde iri gözleri benimkileri bulmuştu. Öncekinden daha sessiz bir şekilde ona cevap verdim. -Sakın kimseye bu dediğinden bahsetme. Başını salladığında elimi korkakça saçlarına götürüp karıştırdım. Karşısındayken ben ondan daha korkaktım. O ise gözlerini kapatmış gülümsemeye devam ediyordu. Benim ailem tarafından sürekli işkence görürken nasıl bana karşı bu kadar rahat olabildiğini çözememiştim ama babamın onun kulübeden çıkmasına izin vermesinden beri uzaktan beni sürekli takip ettiğini farkediyordum. Serçe parmağımı ona uzattığımda merakla bakınca onun da minik serçe parmağını tutup benimkiyle birleştirdim. -Bu günden sonra arkadaşız.