Bizim hikâyemizde isimler yok; sadece o ve ben varız. O, dünyadaki bütün kitapları okumak istiyordu. Ben ise sadece onu istiyordum... (Obur Okumalar kategorisinde bir Watty ödülü: Kancalarını takıp çıkarmayan o hikayeleri biliyorsun değil mi? Cümlenin ortasında uykuya dalsan bile okumayı bırakamadığın o hikayeleri? Bu ödül en çok bağımlılık yapan Watty yarışmacısına gidiyor.) Ekler: BÜH 1.1 (özel) bölümler. Diğer çalışmalarım için profilimi incelemeyi unutmayın.

Bıkmış bir kız. Ve iyi aile çocuğu bir erkek. Kız intihara kalkışacak ama tam o sırada bilinmeyen bir numara arıyor. Kız ofluyor, pufluyor. Jileti bırakıyor, gidiyor telefona bakıyor. Numarayı bilmediğini görünce şaşırıyor. Merakına yenik düşüyor, telefonu açıyor. "Selam!" diyor neşeli bir erkek sesi. Kız anlam veremiyor. "Kimsin?" diyor usanmış sesiyle. "Bilmiyorum, öylesine bir numara salladım, sen çıktın. Üzgünüm, sanırım rahatsız ettim, sadece arkadaş olmak istemiştim." diyor erkek. Sonra ekliyor: "Adını öğrenebilir miyim?" Kız pufluyor, sonra söylüyor. "Azra." Erkek "Memnun oldum Azra, belki bir gün, yollarımız düşer, karşılaşırız. Her neyse, sen her ne yapıyorsan işine geri dön. Görüşürüz." diye kapatıyor erkek. Sonra rüzgar esiyor. Rüzgarla beraber kızın düşünceleri dağılıyor. Pencerenin kenarına oturup dışarıyı izliyor...

Babam iflas etti.Bizde İzmirden İstanbul'a gitmek zorunda kaldık.Yeni başladığım okulda ilk günüm Rüzgar'ın bana mussallat olmasıyla geçti.Daha sonrasında ise bu çocuğa güvenmeye başladım ama o bana...