Konuşuyorlar, konuşuyorlar, konuşuyorlar...Lanet olsun ki herkes sadece konuşuyor! Ama kimse onun ne istediğini sormuyor! Neden onun ne istediğini kimse sormuyor? Neden sadece bir kez onu dinlemiyorlar?! Ama birisi dinleyecek, o ıssız yolun kenarında yürüyen bir kız onu dinleyecek, çünkü şu an nereye gittiğini bilmediği bir otobanda o kız hariç hiç kimse yok...

Bir dövme ile başladı.

Ne daha fazlası, ne de daha azı için buradayım; inan bana sen kimseye benzemiyorsun ve benzemeni de istemiyorum...

And I remember when I met him, it was so clear that he was the only one for me. ..ve hatırlıyorum ki onunla ilk tanıştığımda, benim için tek olduğu çok açıktı. We both knew it, right away. İkimiz de bunu hemen anladık. And as the years went on, things got more difficult- we were faced with more challenges. Ve yıllar geçtikçe, olaylar zorlaşmaya başladı. Zor şeylerle yüzleştik. I begged him to stay. Kalması için yalvardım. Try to remember what we had at the beginning. Başlarda sahip olduğumuz şeyi hatırlamaya çalıştım. He was charismatic, magnetic, electric and everybody knew it. Karizmatikti, çekiciydi, heyecan vericiydi, herkes bunu biliyordu. When he walked in every woman's head turned, everyone stood up to talk to him. O yürüdüğünde tüm kadınlar başlarını çevirirdi. Herkes onunla konuşmak için ayağa kalkardı. He was like this hybrid, this mix of a man who couldn't contain himself. Kendini içinde zapt edemeyen bir melez gibiydi. I always got the sense that he became torn between being a good person and missing out on all of the opportunities that life could offer a man as magnificent as him. Her zaman şöyle hissederdim ki, o iyi bir insan olmakla hayatın böyle göz alıcı bir erkeğe sunduğu tüm fırsatları yok saymak arasında parçalanıp gidecekti.. And in that way I understood him and I loved him. I loved him, I loved him, I loved him. And I still love him. I love him. Ve bu şekilde onu anladım ve onu sevdim. Onu sevdim onu sevdim onu sevdim. Hala seviyorum. Onu seviyorum.

Çıkmazlarla dolu karanlık bir aşk hikayesi.

Harry Styles ve Louis Tomlinson gizli ilişkilerinin açığa çıkmasından kısa süre sonra ayrıldılar- aynı zamanda gurubunda dağılma nedeni oldular. 4 arkadaş grup yıllarının ardından mutlu bir hayat sürmeyi başarmışlardı belki ama Harry için işler tam tersiydi. Hala sevgilisine aşıktı ve onu geri kazanmak için her şeyi yapmıştı. Peki, Louis onu kabul edecek miydi yoksa tüm geçmişlerinin yok olup gitmesine izin mi verecekti? Bunun bir çeviri olduğunu ve @PilyangAmchichi 'nin hikayesi olduğunu unutmayın :)

“Birincisi-” “Harika, bir de maddelemiş.” gözlerimi devirdim. Beni önemsemeden, devam etti. “Birincisi, kimse bilmeyecek.” “Hah, ben de insanlara piçin tekiyle düzüştüğümü anlatmak için ölüyordum.” Sen bilirsin, der gibi omuz silkti. “İkincisi, duygusal hiçbir şey istemiyorum,” yüzünü buruşturmuştu. “Onlar olmayacak, tamam mı? El ele tutuşmam, asla dudaktan öpüşmem. Şu ağlama şeyleri beni her zaman hasta eder, bu arada.” şüpheyle yüzüme baktı. “Bir de bana aşık olmazsan, sevinirim.”

Aşk nedir ? İki kişinin birbirini sevmesi midir sadece? Diye vurguluyordu Harry. Hayır ona göre Aşk iki kişinin birbirini kabullenmesiydi ne olursa olsun nasıl olursa olsun. Ve onlayken her şeyi unuta bilmeliydi. Denizi kıskandıran mavi gözlerine baktığında Harry işte bunu görmüştü. Kaybolabileceği bir yer. Kimsenin onu bulamayacağı. Peki , O mavi gözlerde onu istiyor muydu? Mona duygularını gerçekten belli edebilecek miydi? Harry seçim yapmak zorunda mı kalacaktı? Hepsi sadece. Küçük bir partiyle başladı ve şimdi büyük bir kasırgaya dönüşüyordu. Larry Stylinson.

Annesi ve babası ayrılmış iki kişi. Birinin annesi, diğerinin babası birbirlerine aşık oldular. Onlar üvey kardeş olsalar da, hiçbir zaman birbirlerini öyle görmediler. Herkes onlara kardeş dese de onlar bunu umursamadılar. Çünkü onlar birbirlerine aşık olmuşlardı.