Miray yoktu artık. Bedeni olsa da kendisi yoktu. Kehanet gerçekleşmişti. Peki Ejderha Dünyası ne alemdeydi? Can'a, Mert'e, Melek'e ne olmuştu? Peki Esra ve Rüzgar'ın haberi var mıydı olanlardan? Mert bu acıya dayanabiliyor muydu? Aşkını kaybetmek, aslında kaybetmemişken... Can nasıldı peki? Kardeşini kaybetmek nasıl Hissettirmişti? Aslında kaybetmemişken.... Miray ne hissediyordu peki? Kayıp mı olmuştu gerçekten? Kendisini neden herkese kapatmıştı? Veya doğru soru; Bunu o mu yapmıştı? Bütün soruların cevabı için 3. Kitaba buyrun. (Ilk iki kitabı okumadan lütfen bu kitaba geçmeyin.) Başlangıç tarihi; 22.03.2016 Bitiş tarihi; 01.09.2016

Eski rüzgarlar esmiyordu artık.Dione acısıyla yaşamaya başlamıştı. Ama her şey yeni başlıyordu.Uçurumdan düşmüş umudun bir dala tutunuşu...

Melekler Kamp Serisinin 4. ve son kitabıdır. Keyifli okumalar

Gölgemin beni terk etmesinden korkuyordum. Asıl planlarının beni bu hale getirmek olduğunu öğrendikten sonra kendini göstermişti bu korkum. Gölgem farklıydı. Ben farklıydım. Daha hiç yükselemeden düşmüştüm.

( ŞEYTAN'IN GÖLGESİ DEVAM KİTABI ) Belki de babasını, Şeytan'ı karşısına alırken daha dikkatli düşünmeliydi. Aşk, oynayabileceği en tehlikeli kumardı ve o, öleceğini bile bile kartları eline almıştı.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

insan aşık olduğu için mi eşekleşir yoksa eşek olduğu için mi aşık olur?...

Aksak ''Affan...'' Adımı duyduğum ağızdan tiksindiğimi belli ederek döndürdüm yüzümü... ''Gel bırak bu sokakları,önüne sereyim tüm yeraltı dünyasını...'' Dudaklarımın kıvrılmasına izin verdim. Aksayan bacağım yine ağrımaya başlamıştı. Yağmurlar yakındı... '' Asıl marifet buluttaydı ama herkes yağmura şiir yazdı...'' Karşımda dediklerimden bir şey anlamayan herife baktım... Aksak adımlarıma karışan bakışlarımla önünde durdum... ''Cahit Zarifoğlu...demiş...usta...ne de güzel demiş...'' Kaşları çatıldı. Dudaklarını açıp bir şey söyleyecekken durdurdum. ''Ne yaparsan yap,ne söylersen söyle ben babam gibi olmayacağım... Ben ağlatmayacağım yetimi,ağlatmayacağım hiçbir anneyi...'' Gözleri kısık ama tehditle öyle bir kaynıyordu ki... ''Ne zamana kadar...senin tohumun kötü be evlat...Ne yaparsan yap sonun bizim yanımız olacak...'' Arkamı dönüp depodan çıkmak için yürümeye başladım... Ben kim miyim??? Ben namı-ı değer Aksak... Annem bir fahişe ,babamsa bir yeraltı çakalı... Çocukken babamdan intikam almak isteyen bir hasmının bacağından sakat bıraktığı adam... Ben yeri gelip çaycılık yapan yeri geldiğinde ayakkabı boyayan,siz görmeseniz de her daim yanınızdan geçen bir ayağı aksak adam... Evet ben aksağım...namım gibi ayağım da aksak...ama üzülmeyin... Yüreğim değil aksak olan ayağım...zira ben bedeni değil yüreği aksak olandan korkarım... Peki ya siz???

-Adı ne ? dedi Alparslan komutan -Asena o an sessizlik oldu.kız mıydı ? ... -ben buraya ölmeye geldim ve beni yolumdan kimse vazgeçiremez...

Dikkat Bu Bir Yakın Koruma Hikayesidir!!! Klasikleşmiş bodyguard hikayelerinden daha ötesini sunan AŞKIN YÖRÜNGESİ ne hoşgeldiniz ... Eve varmak üzereyken sağ tarafımda kalan manzaranın güzelliği nefesimi kesince zaten boş olan yolda arabamı yüksek tepenin hemen kenarına çekerek durdum. Kapımı kapatmadan arabanın ön tarafını görünce azıcık ürpersem de önüme serili tek tük ışıkların olduğu karanlık güzel ötesiydi. Burası muhtemelen uçurum gibi bir yerdi, çok seçemiyordum ama koyu karanlığın içinde yıldızlar gibi parıldayan ışıklar rüya gibiydi... Radyoda acıklı bir şarkı çalıyordu, boşa giden hayatlarla ilgili sözleri tam da benim ailemi yansıtıyordu. Ne annem ne de babam doyasıya mutlu olamamışlardı. Duygulanmamak elimde değildi hele ki babamın çekmecesinde sakladığı fotoğrafımı da görünce kendi hayatımın da onlarınkine benzememesi için dua ettim. "Allah'ım ben böyle bir hayatı istemiyorum" diye bağırdım. ... "Ne yapıyorsun sen? Kendini öldürmene izin vermeyeceğim!" "Beni bırakır mısın kendimi öldüreceğim falan yok" "Bırakacağım tabi ama sen sakinleştikten sonra" Kızmaya başlıyordum ayağımla tek ayağına sertçe basıp bağırdım "Bıraksana be adam" ... "Eyvah, düşmenin etkisiyle kör mü oldum acaba?" Korkuyla gözlerimi ovaladım ve aydınlık bir şeyler görebilme umuduyla etrafıma bakmaya başladım. İşgüzar bir adam yüzünden uçurumdan düştüğüm yetmezmiş gibi bir de kör olmuştum. Birinin bacağı üzerimdeydi ve çok ama çok ağırdı, elimle itmeye çalıştığımda bileğimden sertçe tutuldum. Bacağımda ki ağırlık bu defa üzerime çıkıp tam seçemediğim yüzünü yüzüme yanaştırdı. Verdiği nefes yüzüme vuruyordu, bağırdım "Sen de kimsin? Ne diye benim yanımda yatıyorsun? Niye bacağın benim üzerimde?" Derin bir nefes alan adam söylendi "İyi olduğunu bilmek güzel ah bir de böyle çığlık atıp