-

Baekhyun birkaç bitki türü keşfetmek istiyordu, yeni bir dünya değil.

İzin verirseniz size neden 1980 yılında ve neden Londra'da olduğumu açıklayayım.

Ha bu arada evet, o eşcinsel harika oyuncu bendim.

O benim yanımda olmak istediği kişi oldu.

Tuhaf. Galiba beni ve onca yıllık yaşantımı tanımlamaya yeterli bir kelime. Başka kelimeler de biliyorum ama ben Baek değilim genelde küfür etmem. Ben kirayı tek üstlenmek pahasına ev arkadaşı istemeyen biriydim. Bilirsiniz, misafirim varken başkası olması, haliyle "Dostum biraz müsaade eder misin?" demek bana göre değildi. İçimde bir yerlerde bu kadar büyük olduğundan yeni haberdar olduğum vicdanımın bana yaptırdığı ikinci şey bununla ilgili. Ona evimi açmanın ne kadar özel hayatımın içine edeceğini bilmiyor olmam, onu sokakta bırakmamı gerektirmezdi. Belki birlikte kız tavlardık. Bilmiyorum. Sonuç olarak sadece onun için değildi. Popülaritesi bana fayda sağlardı muhtemelen. Chanyeol bilmese yeterliydi sağlığım açısından. Evet, evet. Kötü bir şey yapmıyordum. Sadece iyilikti. Ama şu cehenneme giden yolun döşeli olduğu taşlarla ilgili sözü daha erken dikkate almış olmam gerektiğini, yolun yarısında fark edeceğimi de bilmiyordum. Ki sanırım asıl tuhaf kelimesinin hakkını veren kısım tam olarak burasıydı. Ev arkadaşım ve daha fazlası haline gelmesi kısmı.

- Ya bu ateş bir gün sönerse? - O zaman tekrar yakarız.

Park Chanyeol, zehirli bir yılandı. Her an kanınıza karışabilirdi. Byun Baekhyun ise pençelerini arkasında saklayan naif bir aslandı. Kim Jongin, yeşil ve grinin uyumuydu. Gözleri donmuş bir orman gibiydi. Oh Sehun ise gün batımı gibi sarıydı. Soğumaya başlayan ama parlak.