İşte huzur bulduğum yer! Gözümden boynuma doğru yol çizen göz yaşlarıma yağmur damlalarıda eşlik ediyordu. Yürüdüm. Yürüdüm. Yürüdüm. Ve aradığım isim. Mezar taşında Selim Akay yazısını gördüğümde göz yaşlarıma hıçkırıklarım da dahil oldu. Mezara yaklaşıp taşına sarıldım. Buz gibiydi! Üşürdü benim sevgilim. "Sevgilim" dedim. "Üşümüyormusun burada? Çok soğuk." " Bi- bi- biliyormusun" hıçkırıklarım sanki söylemememi ister gibi sözümü kesiyordu. Ama söyliyecektim ne kadar canının acıyacağını bilsem de. Sahi ölü insanın da canı acırmıydı? "Sen yokken iğrenç bir insan oldum. Gi-gidip kardeşimin sevgilisine aşık oldum" "Senin kalbimdeki yerine ihanet ettim" "Özür dilerim sevgilim, çok özür dilerim affet beni olurmu?" Artık göz yaşlarımın, yağmur damlalarının, hıçkırıklarımın haddi hesabı yoktu.

"Yine ne çiziyosun Duru yeter artık" dedi bıkmış bir sesle. "Sahip olamadığım şeyi çiziyorum" dedim umursamazlıkla. Kaşları kalktı. "Sahip olamadığın?" dedi sorarcasına. "Güzelsin, zenginsin bu zenginlikte sahip olamadığın ne var? " "Mutluluk" 🌼🌼🌼🌼🌼 O duygularını insanlara anlatmayı sevmezdi. O duygularını susarak anlatırdı. Resime..