Kainat kuruldu. Ayıplar, günahlar, sevaplar, doğrular ve yanlışlar bir yerlerde belirlendi ve biz var olduk. Sare ile Erdem'in karşılaşması ise olasılıkların bir yerinde, onlarca tatsız tesadüfün ortasında gerçekleşti. Ve onlar bilmeden her geçen gün büyüyen aşkları bir kıyamete sürüklendi. Tanıştıkları kasım ayından bir yıl sonraki kasım ayına sakince yürüyecek ve bir anda kendilerini bir kaosun ortasına savrulmuş bulacaklardı. Güneş'in, Ay'ın, Gökkuşağı ve Yıldırım'ın rollerini bulmaya çalıştığı bir dünyaydı orası. Hepsi yerli yerindeydi, hepsi rollerinin farkındaydı ancak bir sorun vardı. Dışarıdan bakınca, anlamak mümkün değildi. Acılar devrilmiş, vicdan Güneş ile Ay'ı bitirmek istemişti. Güneş'in bile Ay'dan vazgeçtiği bir gökyüzüne bakıp umut arıyor insanoğlu ve her gün kendilerinin ölümlerini göze alıp birbirlerini yakalamaya çalıştıklarını bilmeyip her şeyin imkânsız olduğunu sanıyor. Ne ızdıraplı bir çile ama!

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.