Ölüm sesizliğini üzerime serperken usulca yürüyordum yağmurlu yolda adım attıkça daha da serpiştiriyordu ölüm sesizliğini üzerime hissediyordum bir yanım kaçmak istiyordu ölümün sessizliğinden diğer yanım ise nereye kadar kaçabilirsinki derken duraksatıyordu adımlarımı Sonra hafiften bir rüzgar esiyor alıyordu butun benliğimi ölüm sessizliğinden birden adımlarım tekrar başlıyor hiç durmayacakmışcasına Yürütüyordu beni sonra birden karşımda simsiyah up uzun saçlı bir kız beliriyordu yanına adım atmaya çalışıyordum lakin adımlarım tekrar duraksatıyordu bedenimi Karşımdaki simsiyah saçlı kıza seslenmek istiyordum lakin tek bir harf dahi çıkamıyordu ağzımdan Ardından siyah saçlı kız bana dönuyor arkasını yanıma yaklaşıyor küçük adımlarla kulağıma "beni bırakma:"diye fısıldıyordu usulca Sonra küçük adımlarla tekrar önünü donuyor ve uzaklaşıyordu benden sesindeki çaresizliği anlıyordum ama anlamdıramıyordum bu simsiyah saçlı kız kimdi ve onun kulağıma fısıldamasından neden bu denli etkilenmiştim bir çıkmazın içindeydim sanki Yağmurlu yolda yürürken arkamdan geliyordu hissediyordum "dur"dedim Öylece kalakaldı "kimsin sen "dedim Sustu sadece sustu "bana cevap ver" diye bağırdığımda Ağzını araladı ve "ben"dedi Yutkundu ve devam etti "güneşinim" Dedi ve yanımdan uzaklaştı ardından sadece bakakalmıştım başka ne yapabilirdimki.

Kazandığı okul, onu mutlu etmesi gerekirken bütün kötü olayların içinde oldu. Dış görünüşü, Konuşması, Güçlü Duruşu, Çalışkanlığı, Bakışlarıyla göze battığı için miydi yoksa tüm bu olanlar? Kim bilir belki öyle, belki de değil! EZGİ'DEN MAYISA DÖNÜŞMESİ, ONU DEĞİŞTİRDİ Mİ? YOKSA İSTEDİĞİ VE EN BAŞINDAN OLMAK İSTEDİĞİ KİŞİ Mİ OLDU? Yepyeni bir kişilik.. Sil baştan yapan bir karakter.. Tam anlamıyla değiştiğini düşünen, MAYIS AKIM Değişmesine yardım eden Bir Yabancı, Arkadaşlık kurulmuş 7 kişi, En başından beri Aşık olan Gizemli Bir Kişi ve İçinden atamadığı Bir AŞK. BİR DEĞİŞİMİN, EN GÜZEL AŞK İZİ. •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• "Sen içimdeki Karanlığı aydınlatan ışıksın" Dedi. zorlukla, onunda canı acıyordu. "Gitme lüt-lütfen" Dedi. Dolu gözleriyle gözlerime bakıyordu. Gözlerim beni dinlemeksizin akıyorlardı, ardından gök gürleyip yağmur yağmaya başladı. Gözlerimin yaşları yağmurla karışıp yok oluyordu. Tıpkı o gün beni öldürdüğü gibi. Ben kendimi kaybetmiştim onun yüzünden! "Güneş varken, ışığa ihtiyaç duymaz kimse." Dedim en soğuk sesimle. "Güneşi ne yapayım, Işığım sende kalmışsa?" Gözlerinden bir damla aktığında, zaman durdu benim için. "Ağlama sarıl bana" Demek istedim. Ama diyemedim. "Sen benim en güzel Gecemdin. Her gece seni düşünerek uyumam, her gece seni düşünerek uyuyamamam. Sen benim en güzel Sahnemdin. Sana bakarak, kahkahalarım, Ağlamalarım, Sevinçlerim, Mutluluklarım, Hüznüm. Şimdi düşünüyorumda gerçekten kendimi hiçe saymışım senin yüzünden. Sana bu yüzü unutma demiştim! Sen, sen Ezgiye aşık oldun Meriç Soyal. Ben o kızım. Üzgünüm."