Τι θέλει να πει ο ποιητής σήμερα;

A girl admiring a boy. Simple.

Η Νεφέλη περιπλανιόταν από πόλη σε πόλη, με σκοπό να βρει κάποιον που είχε χάσει. Στον ώμο της ήταν περασμένη μια παλιά κιθάρα. Αναζητούσε στα τυφλά και άφηνε τη ζωή να την παρασύρει, όπως ένα φτερό παρασύρεται από τον άνεμο. Μέχρι που πήραν βίαια μακριά της τον μοναδικό άνθρωπο που στάθηκε δίπλα της. Μέχρι που ανακάλυψε πως τίποτα δεν ήταν αυτό που φαινόταν και τα μυστικά ανέβηκαν ένα ένα στην επιφάνεια. Μέχρι που ήρθε εκείνος. Εκείνος, που βασανιζόταν από το παρελθόν του. Που άλλοτε έσπρωχνε το φτερό προς όλες τις κατευθύνσεις και άλλοτε το στριφογύριζε στην αγκαλιά του, κρατώντας το σχεδόν ακίνητο. Εκείνος, που ήταν ομορφότερος από όλες τις τέχνες. Που της έμαθε τον έρωτα χωρίς τραγούδια και ποιήματα. Εκείνος, που ήταν επικίνδυνος ακόμη και για τον εαυτό του, αλλά όχι για εκείνη. Εκείνος, που της έδειξε τη σκληρότερη πλευρά του κόσμου. Τη δική του σκληρότερη πλευρά. Και τη φυλάκισε στον κόσμο του. Σε μια φυλακή από την οποία η Νεφέλη δεν μπορούσε να αποδράσει. Από την οποία δεν ήθελε να ξεφύγει. Ακόμη κι αν κινδύνευε. (Εξώφυλλο: i_seira_mou_tora_ )

Θες να χαθείς; Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο. Θέλεις να τον βρεις; Κράτα τον εαυτό σου, κοντά.

Δύο γείτονες. Ένα κορίτσι που κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, βγαίνει στο μπαλκόνι της για να τον αντικρίσει. Ένα αγόρι που δεν έχει ιδέα για την ύπαρξή της. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει εκείνη.

Από όλους όσους γνώρισα στα μάτια τους το είδα, να με κοιτάζουνε διστακτικά μα με στιγμές αλήθειας, Να χαλαρώσω τα σφιχτά σχοινιά που δένουν ένα ψέμα, και να γεμίσω τα βαθια κενά από δικό μου αίμα, Αυτές τις σκέψεις έκανα σαν κοίταζα πιο μέσα, και θέλησα την αμαρτία παύλα λύτρωση να την γευτώ με μπέσα.