''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

'Babam olmasa sen bir hiçsin"diye haykırdım karşımda pişkin pişkin gülen üvey anneme. Derin bir nefes aldım"Ben onun sakallarına dokunmaya kıyamazken sen onu... sen onu..."gözlerimi sıkıca yumdum,devamı gelmiyordu.. getiremiyordum da... o an kapı açıldı. Koşarak babamın ayaklarına kapandı. "Ben ben değildim o ben birşey yapmadım"diye ağlıyordu. "Baba yalan söylüyor onu bugün kafede bir başkasıyla gördüm. Yalan söylüyor" bir bana bir ona bakıyordu. "Nevzat benden böyle birşey bekler misin. Sen beni herkesten daha iyi tanıyorsun. Sana aşıkken neden böyle birşey yapayım."babam bana öfke ile bakıyordu. omuzlarından tutup o kadını yerden kaldırdı. "Baba in-inanmıyorsun değil mi o kadına. Lütfen bana inanmadığını söyle"bana doğru bir iki adım atıp önümde bitti babam ve on yanağımı acıtan ama en çokda kalbimi acıtan bir darbe aldım. "Defol git bu evden" bu ağırdı hemde çok. peki anlamında kafamı sallayıp çantamı alıp çıktım.....Arkama bile bakmadan....

Gözleri o kadar güzeldi ki o yanımdayken gökyüzüne gerek yoktu.. Bazen okyanus dalgaları gibi öfke saçan maviler , bazen öyle güzel bir ton alıyor ki sadece bana baksın sadece benim olsun istiyorum o Mavinin En Güzel Tonu'yla... O bakışları gördüğüm gün yeniden doğmuştum ben Böyle bir insanın katil olma gibi bir lüksü var mıydı¿ -Gözlerin...fazla güzel..eşsiz renkte maviler -Senin o kalbin benim gözlerimden daha güzel...

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...