Dunyanin evim olmadigina inaniyorum bu aralar. Pek yasamak gelmiyor icimden. Yasamak dediysem oyle iste... Ne zaman balkona ciksam ay isigi"Olmek icin guzel bir gece"diye fisildiyor sanki kulagima. Hayvan gibi sigara iciyorum. Parmaklarim sarardi,gozlerim sarardi;tirnaklarim,ruhum sarardi. Hayatimi renklendirmek icin intihar suslu hayaller kuruyorum gecelerde... Uyuyamiyorum. Gerci artik cok takilmiyorum uyku sorunuma,bir sekilde uyanmak zorundayim cunku. Uyandigimda yanima ugramadan gecip giden hayallerimi,cocukken elimde oyuncak tabancayla babamin gidisini seyrettigim gibi izliyorum. Nereye gidersem gideyim,mutlu olacagima inancim kalmadi hic. Bakin bu iki kez olmek demek... Bilmiyorum. Kendi icimde boguluyor gibi hissediyorum bu aralar ve inan bazi seyleri icime atmakan derin bir nefes bile alamiyorum artik. Olum degil de yasamak olduruyor sanki beni... Kirilan kalplerin hesabini.... Ya da neyse ya....? Mustafa Gorguc