Bir kız düşünün, sapasağlam ayakları yere basan, cesur ve dürüst. Şaşalı yaşamına rağmen alçak gönüllü. Ne saf ne masum! Çıtkırıldım mı? Asla. Biraz kavgacı, nadiren agresif, azıcık dobra, fazlasıyla zeki... Umut hiçbir zaman ciddi biri olmamıştı. Ta ki Yiğit Şah'a olan hislerine kadar... Bir yıl boyunca sevdiği adamla savaşmıştı. Ne için mi? Sevdasını kabul ettirmek için, gönlünü kazanmak için, özgürce sevebilmek için ve en önemlisi de yaşayabilmek için... Pes etti. Yaşamaktan vazgeçti. Yaralarını saracağı uzun bir yolculuğa çıktı. Peki, bu hikaye böyle mi bitecekti? Kötü sonla biten hikayeden daha da kötüsü, yarım kalmış hikayelerdi. Umut geri döndüğünde hikayesi ne olacaktı? Yarım kalmış hikaye aşkla son bulacak mıydı? Yoksa gurur mu ağır basacaktı? ••• Her iki gözünden de öpüp yavaşça geri çekildim. "Gözden öpmek ayrılık getirirmiş." Gözlerim hafiften dolunca kafamı başka tarafa çevirip güldüm. "Gerçi biz hiçbir zaman bir olmadık ama ayrılık getireceği kesin." Yiğit Şah'ın gözlerine baktım son kez. Gözlerin mi kızardı senin Yiğit Şah? Yoksa benim gözlerim dolduğu için mi yanlış görüyorum? Her zaman olduğu gibi tek bir damla gözyaşı bile dökmeyecektim karşısında. "Senin deyiminle, benim saçmalıklarım burada son buluyor. Kendine iyi bak." Son sözlerimi söyleyip çıktığımda yüreğimdeki ağırlık hafiflemişti. Sonunda lanetimden kurtulmuştum. ACEMİCE YAZDIĞIM İLK HİKAYEM. BAZI DÜŞÜNCELER SİZE UYMAYABİLİR EMİN OLUN BANA DA UYMUYOR:)

Başlangıç: 2 Kasım 2013 Bitiş : 4 Ağustos 2014

Bir kadın, Hayatı zor yoldan tecrübe eden, zor bir karar vermeye itilen, dimdik ayakta kalan... Bir adam, Sevmeyi bilmeyen, henüz yeterince büyümeyen... Bir yabancı, Kadının her anında yardımcı... Ve bir çocuk, Geleceği masumiyetle yıkanmış, geçmişi karanlıklarla sarılı... Zeynep'in zor bir hayatı vardı. Alaz hayatına girdiğinde işleri onun için daha da zorlaştıracaktı. Çam ağaçlarının efsunlu kokuları arasında geçen bir yazın ardında birbirine mahkûm olan iki yaralı ruh kalacaktı. Bir karar bir oğlu babasından ayıracak, bir kadına sıfırdan başlama imkânı sunacaktı. Tekrar karşılaştıklarında iki ayrı hayat bir araya gelebilecek miydi? Yoksa her şey için çok mu geçti? "Gitme Zeynep..." Buruk bir tebessüm yerleşen yüzünü Alaz'a çevirdi. Ateş'in birebir kopyası gözlere bakmak onun için çok zordu. Oğluna her baktığında yüreğinde kabaran sevgiye, bu adamın kendisine yaptıkları karışıyor; duygularını çamurlu bir su gibi bulanıklaştırıyordu. Ellerini Alaz'ın tutuşundan kurtardı. "Giden ben değilim, Alaz. Giden hep sendin. O yaz, ağaçların arasında sevgimi ve bebeğimi terk eden sendin. Düğün gecemizde başka kollara koşan yine sendin. Evliliğimiz boyunca her gece başka bedenlerde kendini kaybeden sendin. Ateş'i babasız bırakan da sendin. Ben gittiğimde bile aslında sen orada değildin. Gitme diyemezsin sen bana. Bana gelmek için hiçbir çaba sarf etmemişken, benden bir kere daha kendimi senin için feda etmemi bekleyemezsin!"

Doğmadan önce anne babasını kaybeden bir bebek,onu kabul etmekte zorlanan ama ona sımsıkı bağlanan bir teyze ve olmazsa olmaz bir aşk...

Ephesus Yayınları aracılığıyla raflarda! Ben Bora Ateş... Ateş grubunun lideri... Sizi müzik grubumun hikâyesine davet ediyorum. Fakat dikkatli olun, buralar fazla sıcak... *Tüm hakları bende saklıdır!

Saat 04.14 yağmur hızlandı ve sen yine yoksun her gün ki gibi. Müziği başa sarıyorum. Zorluyorum kendimi olmuyor, bir türlü ağlayamıyorum. Kendimi ağlamamaya alıştırdığım bencil yapım yine yapıyor yapacağını. Dibe kadar doluyum ama gözyaşları içeriye akıyor hep yaptığım gibi. Kimseye inanmak gelmiyor içimden. Sanki gün geçtikce daha da güçsüz biri oluyorum. Kimse de anlamıyor gibi. Koca bir romanı yırtmak, bir dağa çıkıp haykırmak istiyorum. Uyku bazı gecelerde ki gibi yine tutmuyor. Saat 04.20 birden sıcak bir şey hissettim . Galiba gülümsedin. Rüyada mısın? Yoksa uyandın da aklına komik bir şey mi geldi? Su içmeye mi kalktın? Ya da lavobaya? Rahatsızlandın mı? Dikkat et kendine. Üşüyormusun? Gel sarılayım. Çok kötüyüm adam. Nefes almak gelmiyor içimden. Her seferinde unutmak istiyorum ama olmuyor. Yapamıyorum Kolhan. Nesin sen adam? Ne farkın var ki ben bu saatte okuyamayacagin bu satırları anlamsız siyah bir deftere yazıyorum. Haykırmak geliyor içimden gör artık beni diye. Saat 04.25 gözlerim ağarmaya başladı ve sen yoksun tabiki. Üzerime bir hırka geçiriyorum. Çünkü gelip ısıtacak gibi değilsin. Derin bir nefes alıyorum. Aldığım oksijenin bile bir zerresinin sana ulaşacağını bildiğim için derin derin çekiyorum cigerlerime. Kettle daki su ısındı . Bir kahve yapıyorum kendime. Uyku tutacak gibi değil çünkü. Ayağımdaki siyah ev ayakkabılarımı halıya sürterek geçiyorum yeniden odama. Yağmur şiddetle vuruyor cama. Biraz daha Zorluyorum. İlk damla sol gözümden düşüyor. Sonra sağdan. Çık git artık adam aklımdan. Olmayacak, bizden bir bok olmayacak. Uzunca bir zamandır çok güzel anlattın bunu. Saat 04.30 hıçkırmaya başladım, kalemin ucu bitti ve yıllardır olmadığın gibi şimdide yoksun be adam.