Günün birinde bilim adamı bir vampir Irkının olduğunu fark eder. Endişe ve korkuyla araştırma yapmak için gittiği çalışma yerinde, sabaha kadar çalışmaktaydı. Deneyin başında uyuya kalınca yaptığı deney sabaha kadar tepkimeye ve evrim geçirerek kurt Irkını ortaya çıkarır. Sabah bunu fark eden adam kana karışır karışmaz kurt adam olunduğunu fark eder. Bu sevinçle okuldaki oğlunu arayarak yanına gelmesini ister. Oğlu saatler içinde babasının yanına gelir. Adam deney malzemelerini kutuya doldurarak eve götürmesini ister. Eğer elindekiler kaybolursa evde yedekte dursun diye. Oğlu deney kutusunu eve götürürken ayağı takılıp yere düşer. Kutudaki bütün deney malzemeleri oğlunun üzerine dökülür ve cam kolunu keser. Kana aşırı miktarda karışan deney malzemesi babasını korkutur. Hemen yanına gelerek iyi olup olmadığını sorar. Oğlu halsiz ve cansız bir şekilde iyi olduğunu söyler ve eve gider. Halsiz bir şekilde eve gelen çocuk direk yorgun olduğu için yatağına yatar. Duran ve çalışmayan bir vicutta deney malzemesi hızla kana karışır. Sabah olup uyandığında kendini garip hisseder ve ayağa kalkar.

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Öleceğini bile bile yaşamaktır aşk... Acı çeke çeke seversin... Daha çok baglanirsin...