*** Bu koridoru da geçtiğimde boş ve sessiz bir koridor karşıma çıktı. Koridorun sonundaki tabelada 'yoğun bakım' yazısını görünce adımlarımı oraya çevirdim.Tabeladaki ok işaretini parmağımla takip edip karşıma çıkan beyaz kapıya baktım.Merakla kapıya yaklaştığım anda açılınca zıplaya zıplaya elimde çilek kesemle içeri girdim.Karşıma camdan oda çıktı ve daha da meraklanıp yürümeye başladım. Gördüğüm şeyle nutkum tutuldu.İçeride tahminen benim yaşlarımda bir çocuk üzerine bağlanmış kablolarla uyuyordu."Vay canına ne kadar da yakışıklı!"Pamuk prenses üvey annesinin verdiği zehirli elmayı yediğinde sonsuz bir uykuya dalmıştı.Cüceler onu cam bir tabuta koymuşlardı.Nedense aklıma bu masal gelmişti.Tek fark ikisinin cinsiyeti farklıydı. Tam çıkacaktım ki son anda vazgeçip sinsice sırıttım ve kapısına yaklaştım.Otomatik kapı açıldığında büyük bir mutlulukla yanına koştum. Bir filmde görmüştüm.Adam hastane odasında uyutuluyordu.Baş ucuna sevdiği kadın geliyordu ve bir mucize gerçekleşiyordu.Kadın ağladığı anda adam gözlerini açıyordu.Belki bende bir mucizeyi gerçekleştirebilirdim... *** Olur da bir gün;çok yaklaşmışken hayaline...Dayanamayacak kadar çok yaktılarsa canını...Göğsün sıkışıyorsa durup dururken...Nefes almayı sürekli unutuyorsan...Elini kalbine koy ve gözlerini kapat.Hala hayattaysan vardır bir umut.Unutma sakın!Her şeyi unutabilirsin ama bunu asla. *** İlk bölümler düzenlenmeye alındı.Okumaya yeni başlayanlar için bir sorun olmaz.Amma ve lakin...Ön yargılı yaklaşmadan sonuna kadar okuyun.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Her halinden belliydi ağır abi olduğu böyle tiplerin lisede ne işi olmuştu ki? Ahh tabi acı gerçekler bir şeye ışık tutuyordu. O züppe liseli değildi ama henüz liseli birine takmıştı kafayı. Ve bu kız ağır merakının cezasını henüz tanımadığı biri yüzünden canı ile mi ödeyecekti? Yoksa bu sadist varlık herşeyi açığa vurup bu kızı da kendi karanlığına mı gömecekti? "İstemiyorum bırak beni!" "Bana sesini yükseltme yakında benim simgem sende olacakken hemde!" Onun bağrışı beni bastırırken ne olduğunu anlamadan korumalardan ikisi üstüme gelmeye başlamıştı bile ve gerisi ağzımdan çıkan ağır bir inleme ile çığlık.

I'm Fine.

.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Arkadaşlıkları bozulmasın diye 'Hiçbir Kız Bizi Ayıramaz' Sözleşmesi imzalayıp maddelerden birine 'Megan Fox bu sözleşmeye dahil değil.' diye ekleyen bir gruptan söz ediyoruz. Megan Fox'u çok sevdiklerinden mi dersiniz yoksa çıtayı yükselterek arkadaşlıklarının bozulmasını engellemek istiyorlar mı dersiniz? ×÷× Bu hikayeyi okurken bir anda ağlayıp bir anda kahkaha atabilirsiniz. Psikolojiniz bozulursa hiçbir sorumluluk kabul etmem. Eğer hikayem olur da büyük bir kitleye hitap ederse, sen ilk okuyucularımdan olacaksın. O yüzden kendini vote ve yorumlarınla belli et ki seni ileriki zamanlarda bile hiç unutmayayım. Sevdiğinizden fazla seviliyorsunuz. ×÷× Çok ağır olmasa da küfürler içerir. ©310516 Tüm Hakları saklıdır.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Sizlerle Çevrimiçin'den kesitler paylaşacağım. Bir de soru cevap yapmayı planlıyorum. Yazar tarafından onaylamıştır.