"Sana ne oldu? Sürekli tek bir anı yaşıyormuş gibi bakıyorsun, Nerde takılı kaldı aklın?" Adam Yasemin'e karşı bir borcu olduğunu bildiği için, kendi yöntemiyle cevapladı onu. Normal bir insan gibi konuşmaya, dertleşmeye, anlatmaya hazır değildi. "Kaldı işte. Çayımız bardakta, Çocukluğumuz sokaklarda, Mutluluğumuz kursağımızda, Sevdiklerimiz uzaklarda, Gülüşlerimiz fotoğraflarda." Kendi usulünce verdiği cevaba saygı duyup, çayını doldurarak önüne koydu Yasemin. Susmak için sormamıştı o soruyu, elbette bu yanıtla da yetinecek değildi. Yanına oturup ona dönerken, alnına düşen saçlarını parmak uçlarıyla geri itti. Yüzünü adama çevirip, gözlerinin içine baktığında dudaklarını araladı. "Özlemek için Nazım var, Mavi için edip... Rakı için Can yücel, Sevmek için Cemal süreya, Sevda için Ahmed Arif." Yasemin elini adamın yüzünden çekerek, tek kaşını kaldırdı. Bu öyle bir andı ki, kadında adam da bir ömür unutamayacaktı. "Bazen özledim diyemezsin, Nazım okuyorum dersin. Sen hangisisin?"

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Özgür(Toprak) sadece toprak ve kum zeminde görünebilen bir gençtir. Hayatın ona verdiği bu farklı özelliğe alışmaya çalışır. Farklı bir hayat çoğu insana çekici gelse de o normal, sıradan bir yaşam arzusuyla yanar tutuşur. Ve bir gün normal bir insana aşık olur... Toprak Adam'dan: Hoş geldin hikayemize sevdiğim. Korkma, korkma benim Toprak, arala artık şu sayfaları da geçmişimize bakalım seninle . Hemen üzülme öyle geçmişe geç-miş dedim diye. Alıngaçlarını açmadan beni bir dinle, kalbine demir kaplı zırhları da bürünmeden ama olur mu? Ben sana burada geçmişi bildiklerini ve bilmediklerini üşenmedim sayfalarca anlattım. Sen de üşenme oku beni. Gözlerin yorulur başka bir diyara dalar, kanlanır ya da yaşlanırsa usulca kaldır beni, bir kenara koy inan sana alınmam. Ama sonra yine oku hikayemizi okudukça öğren gerçek beni ve senin bende uyandırdığın hisleri.