Annesinin ölümünden sonra geçip giden yıllar dermanı olmamıştı ona olan özleminin. Aksine kat kat artmıştı bu özlem. Babası hayata küsmüşken karşısına bir kadın çıkmıştı ve şimdi de bu kadın vardı uğraşmak zorunda olduğu. Nihayet evden ayrılma günü gelip çatmıştı. Artık özgürdü. Ailesinden kimsenin olmadığı bir yerde tek başına özgürce dilediği gibi yaşayacaktı artık. Fakat bitecek miydi dertleri? Yoksa başka dertler mi eklenecekti üstüne, huzuru bulmak için çıktığı bu yolda bir de aşk belası mı saracaktı yüreğini; olsun acıya alışmıştı artık. Belki de bir parçası olmuştu. Sevmeye başlamıştı acıyı. Hem sevmeseydi katlanır mıydı? Peki ya acıyı sevmek olur muydu?

Sana demlenen şiirler var