"Kötü olduğun bir şey var mı?" dedim gülümseyerek ona dönüp. "Zor bir soru." dedi gülerek. Sonra gökyüzüne bakarak düşünmesini izledim. Öyle sevimliydi ki... "Açık uçlu sorularda kötüyüm." dedi kıkırdayarak alayla. Bu kahkaha atmama sebep oldu. "Tatlı. Başka?" "Bisiklet sürmekte berbatımdır. Her yere takılır ve çarparım. Resim çizmeyi beceremem. İlkokulda bile ödevlerimi abime yaptırırdım hep. Hele o perspektifler yok mu? Argh, kaç kağıt parçaladım bilmiyorum. Genelde insanlarla iletişimim de kötüdür, mimiksiz olduğumu söylerler. Hiç konuşmadığımdan şikayet ederler." Gözleri gözlerime kaydığında gülümseyerek onu izliyordum. "Sen eminim onlarla aynı fikirde değilsin." Bu yine gülmeme sebep oldu. "Kesinlikle değilim." "Ve..." Adımını biraz daha uzağa atıp önüme geçti hala yürüdüğümüz sırada. Durduğumda o da durdu. Tam karşımdaydı ve aramızda bir adımlık mesafe vardı sadece. "Sevimli insanlara zaafım var. Konu onlara geldiğinde kendimi -istediğin manada düşün- asla tutamam." Öylece gülümseyerek birbirimize bakıyorduk. Eğer alkol almış olmasaydım kesinlikle böyle bir anda böyle rahatça gözlerine bakamazdım. "Özellikle kısa boylu, çekik gözlü bir çocuk konusunda." Elleri belimi buldu, iki yandan aşağı kayıp tişörtünün eteklerini tutarak beni kendine doğru çekti. Elleri sıcacıktı. Yanıyormuş gibi hissetmeme sebep olacak kadar. "Ki üzerinde benim tişörtümle karşımda duruyorken."

DÜZENLENDİ! Üç arkadaştık. İkimiz aynı kişiye vurukken, nasıl birbirimize tutulduk?

DÜZENLENDİ! Ve birini çok sevmek yasaklanmıştı. Sen cezalandırıldın. O kadar çok seviyordun ki elinden alındı. Ve sen de elimden kayma diye, o gün bir tık daha az seveceğime seni, yemin ettim. Yemin ederken bile biliyordum başaramayacağımı. Özür dilerim, böyle güzel sevdiğimiz için.

Aralarındaki şeyi halen çözemeyen iki yakın arkadaş ve evlerinin önüne bırakılan lisedeki arkadaşlarının bebeği.

"Bana neden Darwin diyorsun? " diye sordum gözlerine bakarak. Ellerini yüzüme koydu ve "Bana onu andırıyorsun" dedi. Ve eli yavaşça dudaklarima kaydı. "K-Kağan ne yapıyorsun? " diye sordum titrek bir sesle "Bunu" dedi ve ben ne olduğunu anlamadan beni öptü.

"Ne diyon lan sen?" Üzerine yürüdüğümde gülümsemişti. Tek kaşını kaldırıp yüzümü inceledi. "Duymadın herhalde. Eğer bir hafta içininde biriyle yatarsan senin istediğin olur. " Pis pis sırıtarak bakmayı sürdürdü şerefsiz. "Ee kabul mü?" Normalde böyle birşeyi kabul etmem için hiçbir neden yoktu. Neden "Kabul lan." dediğimi bilmiyordum. Ama gerçekten gaza gelmiştim sadece. "O zaman 1 hafta içinde, benim yani Poyraz Kutayın çıkmadığı bir kızla yatacaksın. Anlaştık mı?" Hiç düşünmeden kafamı sallayıp onayladığımda, yediğim bokun yeni yeni farkına varıyordum. Bizim okuldan? Poyraz Kutayın çıkmadığı bir kız? Nasıl yatacaktım lan? Bana göz kırptı. "Ee hadi o zaman kolay gelsin şimdiden." El sallayarak yanımdan uzaklaştı. Bense öylece dikilip yere bakıyordum. Poyrazla çıkmamış kız var mıydı? Evet vardı ama onlarda model gibiydi malesef. Pekala bu iddiayı kazanmayı çok istiyordum kazanacaktım da. Umarım İnşallah.

DÜZENLENDİ! "Sırtını yaslayacak bir duvara ihtiyacın var." "Biraz da soluklanmaya..." diye tamamladı beni. Dilimi dişlerim üzerinde gezdirdim. "Biliyor musun, benim de şurayı dolduracak bir şeye ihtiyacım var." dedim elimi başımın üstüne koyarak. Şaşkınlıkla birkaç saniye bana baktıktan sonra başını geriye atarak kahkaha attı. Gülümsemem dudaklarımda dondu, başımı eğerken ısındığımı hissettim. "İnsanlar dertlerini itmeye çalışırken sen başına dert almak mı istiyorsun?" dedi tek kaşını kaldırarak. "Ben sadece yerine endişeleneceğim birini istiyorum."

Onun güzel olmak için hoş gözlere, uzun saçlara ya da büyük göğüslere ihtiyacı yoktu. O bana olduğu kişiyle yürüse, kollarımı açabildiğim kadar açar ve koşması için yalvarırdım. O ise uzaklaşmayı seçti. Şimdi 9 yıl sonra, önüme koyduğu kapının anahtarını alttaki boşluktan bana itmişti. Kalbim açmamı, zihnim koşarak uzaklaşmamı söylerken ben öylece oturmuş, içerdeki kaosun sonunu diliyordum. Çoktan ruhumu ona kendi ellerimle teslim etmiştim. Şimdi kalbim avuçlarıma düşmüştü. Zihnim ise bana yalvarıyor, yalvarıyordu. Bu yanlıştı. Bu saçmalıktı. Bu aptallıktı. Ve o an göğsümün ortasında büyüyen acı... Bu acıyla kalıyordum ben. Benim tüm gerçekliğim buydu. Ben koca bir yanlıştım. Karşımda doğru olduğunu iddia eden Kağan ise üzerime yıkılan ikinci bir yanlıştı. Yine de... Bir yanlış ancak bu kadar doğru hissettirebilirdi.