Hiç bir aşk böylesine tutkun, böylesine adanmış olmadı... Ne seneler silebildi yakıcı hasretini, ne katlanılmaz acılar bastırabildi yokluğunu... Anlaşma basitti oysa... Yalnızca ona ait bir kız için edilen dualar ve karşılığında sunulacak bir can... Kefareti kendiydi... *** "Her yeminin, her sözün bir bedeli vardır... Benim ödeyeceğim bedel seninkine karşılık, benim hayatım... Bu ne pahasına olursa olsun kabul ettiğim, razı geldiğim bir anlaşma. Rabbimle benim aramdaki anlaşma! Girme aramıza! N'olur girme! Seni bana verene yüzümü kara çıkarma!"

Hani vardır ya hayatımızı değiştiren, duygularımızı yerle bir eden, ya da onu yaşadığımız için ömrümüz boyunca dua ettiğimiz geceler.. İşte evet o.. O gece.. Hayatı boyunca yaşayacağı ilk, tek gecelik ilişkiyi eline yüzüne bulaştıran bir kadın. Saygı ve sevgiye aç bir adam. O gece onları birleştirecek miydi? Yoksa yerle bir mi edecekti? Sahiden onlara bağıra çağıra gelen aşkı engelleyebilecekler miydi?

Küçük ve narin bir kar tanesi düştü yeryüzüne. Kasvetli ve boğucu acılar doğrudan onun tenine nüfuz etti. Acı, sivri ve uzun tırnaklarını çıkararak onu yavaş yavaş öldürmek, canını yakmak istedi. Narin kar tanesi, soyut kollarını etrafına dolayarak ona vurulan darbelerden, ruhuna atılmak istenen izlerden ve bedenini parçalayan reaksiyonlardan korunup kaçmak istedi. Derken, düştüğü yerde mavi bir ışık huzmesi belirdi. Kar tanesi, ebediyete kavuşacağı sırada gelen umuda tutundu. Ve Umut, tüm acıları alaşağı etti. ◇ 05.03.18'de #15

O... Hayalini kurmaya cesaret edemeyeceğim bir adamdı. Yeşil ve mavinin karıştığı bir denizden almıştı gözlerinin rengini. O... Kudretli bakışlarının, güçlü duruşunun ardında neler sakladığını delicesine merak ettiğim tek adamdı. Tek bir gülümsemesiyle kalp atışlarımı hızlandırırdı. Hazar Çetin Durmaz. Burada, Ve, Beni istiyor. ● Her şey sıradan bir kız olan Eylül'ün, ünlü iş adamı Hazar Çetin Durmaz'ın ağına takılması ile başladı. Hazar'ın tek istediği Eylül iken, onu durdurmaya çalışacak her şeyi yok edeceğine emindi. Kapak tasarımı için, @yazanbayan14 ve @pariltiligokyuzu 'ne teşekkür ediyorum.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Bir kız düşünün 1.50 boylarında , turuncu saçlı , büyük yeşil gözlü. Ufak ama tam bir başbelası. Zeynel onu ilk gördüğünde anlamıştı bu kızın yürüyen bir baş belası olduğunu ama nereden bilebilirdi ki bu minik belanın o günden sonra tekrar karşısına çıkacağını ve çıktığı gibi de hem hayatına hem de kalbine bir bomba gibi düşeceğini . Oysa Zeliş biliyordu , o adamı yaralı bir halde görüp de yardım ettiği zaman biliyordu onun kalbini nasıl yakacağını . Öyle ki adamın masmavi gözleri bile kızın kalbinde ki ateşi söndüremeyecekti . Zeliş kendisinin iki katı olan bu mavi gözlü deve aşık olmuştu ve şimdi sıra onu kendisine aşık etmekteydi. Bu zor muydu ? Ah , hemde çok . Ama Zeliş de Zeynel'in kalbini çalmak da kararlıydı. Aşk minik bir kızın avuçlarından soğuk bir kalbi ısıtmak için yola çıkmıştı...

"Ah, saçları; ölümü üzerine giyinip boğazıma sarılan saçları." Tenlerinde ateşten bir mızrak, ruhlarda yanığın asil dumanı. Alınan her solukta, almaya yemin içilen canlar vâr oldu, canlar ceset oldu. Her ceset, kanlı parmaklarla açılan mezara idam edildi, aç istekler ölümün kucağına yuvarlandı. Kaderin ağır bir tebessüm sunduğu iki ruh biraraya gelmekten kaçınamadı. Siyah saçları adamın göğsüne sarıldı, saçlarındaki şehveti adamın sıcağında vâr etti ve intikam oyunu diz üstü yere çöktü. Aşk, kadının saçlarına sarıldı. Tutku, adamın ellerinde yemin içti. "Ah, elleri; ruhumun ölüsünü üzerine giyinip bedenime sarılan elleri."

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Gezgin Kuzel, yurt edindiği bir kenar mahalle entrikasının merkezinde, bizzat kendisi, kendi için tasarladığı kalıpların içerisinde yaşayan genç bir kızdır. Tecrübeli bir rotaya, hayatı boyunca onu yalnız bırakmayan dostlara, dikenli bir maziye ve kuşlara sahiptir. Geçmişinden kopamayan yanı, iradesini bir örümcek ağı gibi saran korkularının arasında, onu yıllarca havasız bırakarak yetiştirmiştir. Bir gece yarısı üst kademeden dört yabancı adamın hayatına dahil oluşuyla sonu görünmeyen bir dehlizin methalinde bulur kendini. Gezgin Kuzel'in bu kısımda bildiği ve aynı zamanda bilmediği bir şey vardır. Bildiği, bu dehlizin onun başlangıcı olmayan bir sonu olacağıdır. Bilmediği ise, bu dehlizin uzun yıllar önce esasen onun için inşa edildiğidir. ©

Romantizm'de #45 ••• Jessie Moon için hayatta en önem verdiği varlık, büyükannesi Mia'dır. Hastalığın pençelerine takılan yaşlı kadını hayatta tutmak için elinden gelenler ise kısıtlıdır.. Kurtuluş bileti tek bir şeye bağlıdır. O da hırsızlık. Jessie'nin ummadığı şey, hırsızlık için girdiği evin sahibine gönlünü kaptırmasıdır. Her şey değişecekti; doğru ve yanlışın sınırında karmaşık bir oyun başlayacaktı. Adrian Patrov için önemli olan şeyler kısıtlıdır. Kendi rahatı her şeyin üzerindedir. Aşka inanmayı istemesinin tek nedeniyse, evlilik hayatları boyunca hiç sorun yaşamayan anne ve babasıdır. Kadınlara güvenmeye seçmiş ama pişman olmuştur da. Bir gece gözlerinin içine baktığı kadının kendi evinde elinde kırık bir vazo parçasıyla bulduğu anda hayatının değişeceğine adı gibi emindi. Emin olmayacağı tek şey başına geleceklerdi. Kaderin onlar için planları vardı. Bu karşılaşmada, yara almadan kurtulmak imkansızdı. Belki de «Hayat belirlenen düzende kurulu kalmış bir tuzak, bir kapandı.» Ve kim bilir o kapan daha kimleri kapacaktı? *Nurhayat Turna