Dizilerde aşık olmayı hep güzel, büyülü ve muhteşem bir şey gibi gösterirlerdi... Birbirlerini görürler, beğenirler ve hep sonsuza kadar mutlu olurlardı. Hiç acı çekmeden, hep mutlu... Hep çok merak ederdim. Bu kadar mutlu hissettiren şey "Aşık Olmak" nasıl olurdu? Hep insana iyi ve mutlu hissetdiğine inanırdım ama öyle değil. Aşık olmanın hep mutlu hissettirdiğine dair bu inancım erken son buldu çünkü ben o duyguyu 13 yaşında hissettim 14 yaşında aşık olmanın gerçek yüzünü gördüm...

Hediye ve Rustem birbirilerinden hoşlaniyorlar. Rustem hediyeyi hamile birakip gitti. Ama mecburen gitti. yillar sonra hediyenin çocuğu buyudu ve Rustem onu kaçirdi. şimdi yaşlilar ve Hediye çocuğunu ariyor. Ama hiç beklenmedik anda buluşurlar.....

Aşka inanmazdım aslına bakarsanız takii aliyi tanıyıncaya dek.. Aşka inandırdı beni sevmeyi öğretti öyle güzel sevdi ki bir baba gibi onun boşluğunu ali doldurdu sevdiğim oldu babam oldu herşeyim oldu o benim .Kızların ilk aşkı babası olurmuş benim ilk aşkım aliydi .Ondan başkasını sevmedim sevemedim sevemezdim de . Çünkü onun bana bakarken kısılan gözleri başkasına baksın istemezdim . O benimdi ve benimde kalacaktı.Onsuz yaşayamazdım çünkü . Hep böyle düşünürdüm kendi kendime ama öyle olmuyor iste mevlananında dediği gibi "Onsuz yaşayamam deme seni onsuz da yaşatırım " ne güzel demiş mevlana hayat tamda böyle işte yani benim hayatım . Neye inanıp neye güvendiysem sonu hep acı son .Ali gitmez beni bırakmaz sanmıştım.Yanılmışım . Bırakıp gitti beni arkasına bile bakmadı oysa arkasında paramparça bir kalp bırakmıştı . Bu kalp ali uğruna ölen kalp şimdi yaşamıyor . Nefes alamıyorum göğüs kafesimi sıkıştıran birşey var . Kurtulamiyorum bu acıdan bugün tam 298. gün . Her gün yeni bir başlangıç diyorlar ama benim için bitiş . Her yeni gün bir tane daha jilet yarası . Adını kazıdım . Onun için herşeyi yaptım bana geri dönsün diye . Aradım mesaj attım evine gittim takip ettim......... İşe yaramadı . Yeni bi boşluk . Onu düşünmekten acaba nasıl hasta falan mi üşüyor mu diye beynimi yemekten gerçekten bıktım . Artık yaşamak istiyorum 298 gündür nefes alamıyorum . 1 ay boyunca çıktım . Doyamadim.... 1 ay çıktım ve 298 gündür acısını çekiyorum zarar veriyorum kendime . Gücüm yok artık ........ İstemsizce dökülen gözyaşlarıma engel olamıyorum ama vazgeçmiyorum da . Belki de biriyle paylaşsam rahatlayacam ama kimsem yok yapayalnızım . Arayan mesaj atan yok . Banka bile atmiyor artık . Yalnızlığa mahkumum herhalde . Anlayamıyorum ........... Keşke hic büyümeseydim derdim de olmazdı . Öyle iyiydim ya ben .