Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

İki yalnızdık biz bir doğru edebilecek olan. Ama ruhumuzdaki yaraların failleri kaderle bir olmuşlardı. Bizi bir doğru yapmamak için omuz omuza. Biz hep birdik zaten. Doğru ya da yalnış. Vardık işte heryerdeydik. İnatlarına ellerimiz kenetli bir şekilde çıktık kaderin ve yaralarımızın faillerimizin karşısına. Bundan zararlı çıkan onlar olmuştu. Öyle ya da böyle bitirdik bu oyunu. Biz iki yalnız bir doğru olamadık belki. Ama biz kazandık, aşk kazandı. İki yalnız sonsuza dek kazandı. #ikiyalnız

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."