Girdiğim karanlık sokakta karşıma çıkan küçük mucize sayesinde tanıdığım adama baktım uzunca. Karşımdaki tekli koltukta oturuyordu. Mavi gözleri buz gibiydi; soğuk, sert, korkutucu... Kadehi, dudaklarının arasından çektiğinde kenara bıraktı ve bana döndü. "Şarap..." dedi sakince, "Kokun şarap gibi..." Utanç bedenimi ele geçirdiğinde gözlerimi önünde oturduğum şömineye çevirdim. "Karşıma çıktığın ilk andan beri aklıma kazıdın kokunu!" diyerek öfkeyle bağırdı. Dirseklerini dizine yasladığında öne doğru eğildi, "Senin kokunun bıraktığı iz... çok derin!" Sol elini uzatarak kazağımın açıkta bıraktığı omzumda parmaklarını gezdirmeye başladı. "Pusat..." "Tam burası..." diyerek sözümü kesti, "Kokunun izi tam burada." Ayaklandığında ellerimden tutarak benide kendiyle birlikte kaldırdı. Tam karşıma dikildiğinde ellerini bedenimden çekmişti. "Kokun beni sarhoş ediyor!" Sol omzuma doğru eğilerek derin bir nefes çektikten sonra ıslak dudaklarını omzuma bastırdı. "Ve... senin kokunla gelen ölüm çok güzel bir son olacak Şiraz!" 🍷🍷🍷🍷🍷🍷 Başlangıç tarihi: 31.10.20

"Zihnimin en büyük ihtilali o, yüreğimde ki uçurumda bile can bulmuş bir çiçek." Acıyla sigarasından bir duman daha çekti ve uçurum kenarında ki o ulaşılmaz çiçeğe baktı. Yüzünde belirsiz bir tebessüm yer edindiyse de hemen sildi tebessümü. "O benim uçurumumda bile can bulmuş bir çiçek." tekrar fısıldadı bu cümleyi zihnine kazır gibi. Uçurum kenarındaki çiçeğe tekrar bakıp gözlerini kapattı. "Benim sonum yok. Ve uçurum bir gün o çiçeği öldürür." Diye söylendi. "Uçurum çiçeği ne kadar kendini en olmadık yerde yaşatırsa yaşatsın orası onun sonu olur." Diye acıyla devam etti. Yüreğinin uçurumuna bir fidan düşmüş ve filizlenmişti. O çiçeğin orada filizlenmesi nasıl uçurumun elinde değilse, onu öldürmek de elinde değildi. Lakin bunu bilmiyordu ve zaman bunu ona öğretecekti. Uçurum çiçeği kendini asiliğiyle her zaman olduğu gibi yaşatacaktı... 🔥 İlerleyen bölümler yanmalı yakmalıdır! Duyurumu yapayım, sonra bilmiyorduk denmesin. Kapak; @virginiakahlo Başlangıç Tarihi: 08.05.2021💫

Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutuya koymaya başladım. "Sinan'ı gerçekten seviyor musun?" Yavuz abinin sorduğu sorudan sonra hareketlerim dondu. Afalladım. Aptalın tekiydim! Hani ben bu adama yaklaşmayacaktım. Anlamıştı işte! Ne diyecektim şimdi ben? "Yavuz abi-" "Merak etme kimseye söylemem!" Dediğinde sesi o kadar sinirli çıkmıştı ki bir anlık gafletle yüzüne bakmıştım. Aramızdaki yakınlık beni daha çok germeye başladı, bakışlarındaki donukluk üşümem için yeterliydi. Siyah sakallarının altındaki çenesi daha çok gerilmeye başladığında ela gözlerini gözlerimden çekti.

Yıllar sonra mahallesine geri dönen Karaca.. Her şeye rağmen ağır başlılığını koruyan Cihad... Ve mahallede olanlar... Sizce bu mahalleden bir aşk hikayesi doğar mı? Hadi bakalım okuyup göreceğiz.

"Emin misin yavrum?" Ahu sadece başını salladı. Konusabilecegini sanmıyordu. Ne oluyordu böyle? Az önceki kararlı kıza ne olmuştu? Bu adam ne zaman ona yaklassa hep aynı şey oluyordu. Adam kasıklarının üzerindeki elini tekrar oynatınca istemsizce o da kalçasını geriye doğru ittirdi. Devrim kızın hareketiyle Ahu'nun kulağına doğru sessizce inledi. "Beni öldürüyorsun." Ahu adamın sesiyle inleyecekken son anda dişlerini alt dudağına geçirdi ve sertçe ısırdı. Son irade kırıntılarına tutunarak itiraz edercesine konuştu. "Devrim dur lütfen." Devrim kızı duysa da onu kıvama getirmisken bırakmak istemiyordu. Zaten istese de şu an bırakamazdı. O kadar iradeli değildi. Daha doğrusu bu kıza karşı iradeli değildi. Başını hafifçe eğip boynunu öptü. Aynı anda kızın kasıklarındaki elini biraz daha aşağı indirdi. Ahu boynundaki ıslak dudaklara daha fazla karşı koyamadı. Başını geriye doğru ittirdi ve adama biraz daha yer açtı. Devrim kızın istediğini anlayınca gülüp pürüzsüz boyna eğildi. Önce küçük bir öpücük kondurdu ardından dilini çıkartıp o bölgeyi yaladı. En son yaladığı yeri iki dudağının arasına aldı ve sertçe emmeye başladı. ........,............. Başlangıç tarihi: 24.03.21

"Anlatayım mı sana? Anlayacak mısın anlatırsam?" Dedi bir anda ateş gibi bir sesle. Elleri kollarımı kavradı. "Neyi?" Dedim titrek bir nefesle. "Anlatamadıklarımı." Sesi dümdüzdü, ama gözleri... Söylediklerim onda bir alev çıkarmıştı ve şimdi beni de yakıyordu alevi. Güçlü elleri belime doğru indi, sol gözümden kayıp yanağıma doğru yol akan yaşa içi giderek baktı. "Biliyor musun sen Gonca? İçinin ateş gibi yanmasının ne demek olduğunu biliyor musun?" "Biliyorum." Dedim kendimden emin bir sesle, bunu bana o öğretmişti. Kalbim hınçla çarparken öğrenmiştim. "Senden öğrendim." "Ben sende neyi öğrendim peki biliyor musun?" Dediğinde artık gerçekten sessizce ağlıyordum, bu yıkım fazlaydı. Korkut bana yaklaştı, dudaklarıma çarpan sıcak nefes tenimi yakıyordu, elleri sertçe belimi kavradı ve beni kendine yasladı. "İçim ateş gibi yanarken, karşında buz gibi durmayı, Gonca. İçim kor olurken seni sevmeyi öğrendim ben." (+18) 22.01.2022 - Komando #1

Kalbimi bazen o kadar hızlı attırıyordu ki buna sebep olduğu için ona sinirleniyordum. Geleceğimden endişeleniyor kalp krizi geçireceğim sanıyordum. Geçmişimde yoktu belki ama geleceğimde hep olsun istiyordum. ○♡○♡ Hikayenin geçtiği şehir olan Hilal'de dahil olmak üzere her şey bir hayal ürünüdür. Başlangıç 3 Nisan 2020 Kapak tasarımı @azzyazar

Hikayenin geçtiği şehir olan Hilal'de dahil olmak üzere her şey hayal ürünüdür. Başlangıç 4 Mart 2019

Arkadaşının kimliğiinin kaybolması üzerine polis merkezine giden Sarenin kendisininde kalbinin çalındığını farketmesinden sonra gelişecek olan olaylar...

heyecanlı heyecanlı konuştuğu sırada Cihangir'in güçlü sesi duyuldu. "Helin..Güzelim..." niye böyle seslendiğini anlamasam da kararsızlıkla yavaş yavaş mutfağın çıkışı salonun girişine doğru ilerledim. Göz göze geldik yakası dağılmış gömleğini bir tık çekiştirdi. "Biraz terlemiş olabilirim ama...gel bakalım." Gözleriyle kollarının arasını işaret ediyordu. "Ne?" fısıltıyla söylesem de kaşlarını uyarırcasına kaldırmıştı. Cihangir böyle büyüklerin olduğu ortamda bana böyle seslenecek böyle davranacak insan değildi. Bir iki adım daha atsam da çekip yumuşakça kollarıyla etrafımı sarmıştı. "Sonra konuşuruz, sadece yaslan...böyle bir ortamda...bulunduğun için özür dilerim. " Söyledikleriyle içeridekileri gördüğünü anladım. Başımı kasılmış bir şekilde olsa da omzuna yasladım. "Bunu konuşmak istemiyorum." "Mırıl mırıl uykumu getirdin." deyip. Saçımı okşamaya başlayınca geri çekildim. "Gidebilir miyim artık, kalmasam bu ortamda..." "Şimdi değil,..." İlk defa orada kolları arasında güvende hissetmiştim. Hiç tahmin etmediğim abi dediğim insanın kolları arasında evlilik yolunda olduğum insanın kolları arasında.