Bir hayal kurarsınız... Gerçek olmayacağını bilirsiniz ama kendi kendinize yaşamak istersiniz. Sonra da onu bir kağıda dökersiniz. Kimi zaman günlük olarak, kimi zaman şiir, kimi zaman roman... Ben romanı tercih ettim ve bir kitap yazdım kendimce. Yaşamak istediğim hayallerimi, yaşadığım hayatımı, yüreğimde esen fırtınaları... Hayalinize hangisi gelirse? Kitabımın adını da 4 mevsim aşk koydum. Nedeni ise yaşadığım duygularımı mevsimlere benzetmemdir. Sonuçta insan severken bütün duyguları hisseder, değil mi? Ee ne dersiniz? Bir kere de bu duyguları yaşayanın ağzından okumak ister misiniz? O zaman daha neyi bekliyorsunuz?

Adam gökyüzünün kızıl rengine, kadin ise adamın ela gözlerine bakıyordu. "Bana bakınca ne hissediyorsun?" dedi adam titrek bir sesle. Kadın gülümsedi ve denizin kızıllığını seyretti. "Sen huzurluysan, ben de huzurlu oluyorum. Sen gülümsüyorsan, ben de gülümsüyorum. Sen ağlayınca köpürüyorum, sen kızınca dalgalanıyorum. Maviysen mavi oluyorum, karaysan kara, kızılsan kızıl. Kısacası sen gökyüzü olunca ben deniz oluyorum." Adam gülümseyince kadın da gülümsedi. Sonra da adam denizi seyretmeye başladı. "Deniz... Gökyüzünün kızıl ışıklarının altında ne kadar da güzel, değil mi?" "Gökyüzü olmasa denizin ne güzelliği kalır ki?" Adam usulca yanında duran kadını kollarının arasına baktı ve ufuk çizgisine bakarak gülümsedi.

"Bugün ruhunu gördüm Mavi. Yemin ederim ki tüm bu karanlığın arkasına boş yere gizleniyorsun çünkü gördüğüm en güzel şeydi." ✤✤✤ Herkesin bildiği bir sırrın izlerini taşıyorum vücudumda. Karanlığım, ruhumu her gün biraz daha çürütüyor. Kabuslarla uyandığım gecelerin yorgunluğu, omuzlarımda büyüyen bir yük gibi. Kendime gülümsemeyi yasak ettiğimde, farkında olmadan yaşamayı da yasak etmişim. Sadece resim çizdiğim anlarda eskiden sahip olduğum ateşin kıvılcımları beliriyor. Ve belki hâlâ hayatta olduğumdan emin olmak için, belki de zihnimi esir alan kargaşayı biraz olsun dindirdiği için; çiziyorum. Boş duvarlara, virane evlere, terk edilmiş sokaklara... Çirkin ve renksiz her köşeye kendi ruhumdan çalınan renkleri serpiştiriyorum. Ama sen bunların hepsini zaten biliyorsun Mavi. Bana renklerimi geri verdin çünkü. Nefes almanın ne kadar kolay olabileceğini, iyileşmek için önce biraz daha kırılmak gerektiğini öğrettin. Tekrar gülümseyebiliyorum artık. Peşime uğursuz bir gölge gibi musallat olmuş karanlığıma meydan okuyabiliyorum. Ancak en mutlu olduğum zamanlar senin gülümsediğin zamanlar.