Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

Cehennemin dipsiz çukurlarında yanarken, günah obruklarına saplanmış bedenler, yanacaktı. Bu kaçınılmaz bir gerçekti ve cehennem de azap görenlerin ıstıraplı sesi bulutların ağlamasına, cennette ki insanlarınsa hüzünlenmesine sebep olacak kadar acı vericiydi. Çıngıraklı yılan sesleri, kötü bir sonu hak etmeyecek temiz hislerin üzerinde ki kader ağlarıyla birlikte olmuştu. İlk günah ve günaha davet eden çan sesleri ilahi gibi kulakları okşarken, cennete giden tüm yollar kapanmıştı. Issız, yalnız, kimsesiz insanların bir arada toplandığı, bağırdıkların da seslerini duyuramayacakları için ellerinden akan kanların yere damlamasını izlemek bile, Tanrı tarafından verilen bir lütuftu. Onlar günahkârlardı, kirli avuçlarına binlerce masumun yakarışları sinmişti ve bunun hesabı ağır olacaktı. Ateşin en harlı yandığı çukur da can çekişen bir adam; ateş rengi gözlerin de cehennemden izler var. Ne iyi, ne kötü. Onun için ne cehennem, ne cennet var. Berzâh âlemin de sıkışmış biri, nereye giderse gitsin geçmişi onun ardından sürüklenecek ve boynuna merhametli şeytan gibi sarılacak. Ve geçmiş, kaçılması imkânsız olan ölümle birlikte gelip, tüm çıkış kapılarına tohumlarını serpti. Şeytanın girdiği yoldan dönme şansı yokken, cehennem de yanmayı bekliyordu; ömrünün son demlerini yaşayan bir kıza âşık olmadan önce. EMİNE DEMİRCİ 2 NİSAN, 2016. ©Tüm hakları saklıdır.

Ay'a Sığınan Meftun II Gül'ün hikayesi. 26 Mart 2018. 00.59

LUCCA, Parola Yayınları artık raflarda! Lucca ölesiye tutkulu ve bir o kadar da tehlikeli adam... Beau ise suçun ortasına doğmuş, zarif bir kuğu kadar masum kız... Karanlık ve gizemli dünyanın kapıları ilk defa bugün sizin için ardına dek açılıyor! Onların serüvenine katılmaya hazırsanız, başlıyoruz...

Vera evini basan ve onu öldürmek isteyen korkunç yaratıktan önce oldukça sıradan bir dünyada, sıradan bir hayat yaşadığını sanıyordu. Onun dünyasında krallar geçmişin görkemi, sihir çocuk masallarının gerçeğiydi. Vera'da bunlara inanıyordu. Lakin bir gün, hayatında en ufak sıra dışılık olmadan geçirdiği günlerden birinde, bir yabancı çıktı karşısına. Yeşil gözleri alev alev yanan, kusursuz suratı derin bir yara iziyle gölgelenmiş yabancı... Onu başka bir dünyaya götürdü. Evinden ve sıradan yaşamından uzaklara. Orada; bildiği tüm gerçekler yalan, korkunç peri masalları ise gerçekti. ⚔️ •İmkansız bir aşk • •Muhteşem yetenekler • •Taht kavgası • ⚔️ ➖ Yayınladığım kitabın tüm hakları tarafıma ait olup yazılı iznim olmadan bir kısmının ya da tamamının paylaşılması veya kopyalanması durumunda yasal işleme başvuracağımı bildiririm.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

1800'lerin İngilteresinde ailesinin intikamını almak için erkek kılığında orduya giren bir kız... Zengin ve soylu amcasının tüm itirazlarına rağmen komutan olmuş sert mizaçlı yakışıklı bir lord... Sen intikamını almaya çalışırken ya aşk senden intikamını alırsa?

Mahşerin Dört Atlısı... Aslında kıyamet alameti olarak bilinen bu dört atlı birbirinden güzel dört elde hala kıyamet alameti olarak kalır mıydı? Yoksa Athos, Porthos, Aramis ve aralarına sonradan katılan D'Artagnan gibi koruyucu silahşörlere mi dönüşürlerdi? Pek çok kişiye göre çoktan bir araya gelmiş olan üç atlı veya silahşör zaten kıyameti getirmişlerdi. Şimdi ise okeye dördüncüyü arıyorlardı... ********** "Sare, şu girdiğim hallere bakar mısın?! Bak bunların hepsi sizler için. Burda ölsem beni bulamazlar yaaa!!!" "Şşt kızım iki dakika sızlanma ya. Altı üstü birazcık yüksek bir tepeye çıktın." "Sare, eğer bu yaptığımın sonu iyi olmazsa benden korkun tamam mı? Özellikle o yanındaki şahıs." "Ay bana laf mı çarptı o?!"

Yorgun kahveleri gözyaşları ile parlayan açık kahveler ile buluşurken genç adam derin bir soluk daha aldı. Sakin adımlarla odayı arşınlayıp da kızın yatağının başında durduğunda onun duvar dibine büzülmüş küçük bedenine baktı önce , daha sonra bakışları kızın yatağın başlığına zincirlenen incecik bileğine kaydı. Kızarmıştı. Kaşları hafifçe çatılırken , "Sen yine mi ağlıyorsun ? " dedi. Bu cevap beklemediği ve öylesine sorulmuş bir soruydu . Genç adam yorgun bir şekilde bakışlarını sadece bir masa , bir yatak , bir dolap ve bir kaç kitaptan ibaret olan boş odada gezdirdi . Ve gözleri tekrar o ürkek , yaşlı kahvelerle buluşurken , "Ağlama . " diye mırıldandı. "Çünkü serçeler ağlarsa ölür " ♣♣♣ "Bir serçenin ömrü gözyaşını dökene kadardır . "