Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Bedenimi saran kolların verdiği huzurla biraz dah.. BEDENİMİ SARAN KOLLAR? Hemen gözlerimi açıp yanımda bana sarılmış mışıl mışıl uyuyan adama baktım. Bu adamda kimdi böyle? Dün geceyi hatırlamaya çalıştım. Başıma giren ağrıyla birşey hatırlayamayacağımı anladım. Hemen kollarını üstümden itelemeye başladım. Huzursuzca kıpırdandı , en sonunda gözlerini açtı. "Amma da huysuzlandın be ! Cüzdanımdan al paranı ve defol git" dediklerini algılamaya çalışırken bana olan bakışları içimi ürpertti. Bu beni ne sanıyordu? Beni ne sandığını geçtim kendini ne sanıyordu! Dün gece doğum günümü kutlamak için bara arkadaşlarımla gelmiştim , en son 5. bira bardağını içtiğimi hatırlıyorum daha sonrası neden yok.! Kahrolası beynim. Şimdi ne yapacaktım! --- ---- ---- ---- Bu saate kadar her şey gayet normal geçmişti. Ta ki öğretmenler zili çalıp içeri gelen kişiyi görene kadar. Umarım bu bir şakadır. Bunun yeni matematik öğretmenim olma ihtimali yüzde kaçtı ya? İstemsizce dudaklarımdan "Yine mi sen?" kelimeleri dökülü verdi. Tüm gözler üstüme çevrilmişti , tabi onun yeşil gözleri de. Çatık kaşlarla bana bakıyordu. Yavaş adımlarla masaya elindeki kitapları bıraktı ve sakince bana döndü. "Terbiyeni takın , ben senin öğretmeninim." dedi. Hah yüzsüz. Ne hakla böyle konuşabilirdi bu hemde benim okulumda ? Sakin bir şekilde derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım. "Sayın Öğretmenim ; Yine mi sen?" dedim. Bundan memnun olmamışcasına başını iki yana salladı ve "Sen değil siz olacak. Şimdi herkes oturabilir sen bütün ders ayakta kalacaksın." *** Şimdi ne yapacaktım ben? Önce hatırlamadığım bir gece yüzünden ilkimi aldı benden. Sonra sanki hiç birşey olmamış gibi matematik öğretmenim oldu. En sonunda da zoraki evlendirildiğim kocam. Kafayı yemek üzereydim. Beyinimdeki uyuşukluk yavaş yavaş beni terk ederken so

kendisini hayalet olarak tanıtıyordu çünkü onun bi kimliği bile yoktu o ulaşılmazdı ta ki karşındaki sihirbazı görene kadar.