Ben her gece babam gelip başımı okşayarak bana masal anlatacak diye beklerken, dayım geliyordu. O okşuyordu, saçlarımı. O öpücük konduruyordu, o anlatıyordu, bana masal! Biliyor musunuz? Babanın yerini hiç kimse dolduramıyor. Ne dayım, ne de bir başkası! Ben hep babam gelecek, beni omuzlarına alıp gezdirecek, benim kahramanım olacak, beni o aptal esprileriyle güldürecek diye bekledim. Bekledim, bekledim, bekledim. Tam 22 yıldır babamın gelmesini bekledim. Ben sadece, hayatımın her evresinde yanımda babam olsun istemiştim. En garibi de ne biliyor musunuz? Babam gelmedi, ancak ben babama gittim. Öyle boynuna sarılıp ben geldim baba demek için değil... Anneme çektirdiği o acıları, annemin her gece gizli köşesinde akıttığı gözyaşlarının her bir damlasını ödetmek için. Bizi terk ettiği için... Ondan bunların hesabını sormak için... Onun her gözünün önünde olduğumda...aklına annem gelsin, daha da acı çeksin diye...babama gittim. Peki...gerçekten bunun intikamını alabildim mi? Amacıma ulaşabildim mi? * *Güzel afiş çalışması, bir nk83'ün ellerinden! Seviyoreee <3

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Kadın... Bütün çağların en güçlü varlığı. Hayatının her döneminde duygularıyla hareket eden, bazen hata bazen mucize yaratan Tanrı'nın dünyaya melek suretinde indirdiği birbirinden eşsiz bedenler. Ve Berfe... Tanrı'nın indirdiği meleklerden, ismini eşsizliğinden alan sarı saçlı peri kızı. Küçük bir mahallede, ailesinin ilgisiyle şımarmış bir küçük kar tanesi... Yıllar yılı, doğduğundan beri yanında olan arkadaşına çocuk kalbini açmış; açtığı gibi aşkını öldürmüştü. Küçük kalbi acıyla ilk kez tanışmışken korkmuştu, çok ağlamıştı. Kimse duymamıştı. Onu kötü bir cadı olduğuna, sevgisinin zarar verdiğine, karşısındakini üzdüğüne inandırmışlardı. Sevdikçe sevilmiyordu, o sevdikçe kalbini öldürüyorlardı. Bir gün bir adam tutmak istedi elini, adamı ilk gördüğü an yaralı kalbi titremişti. Gözlerini görünce kalbinin kapıları kırılmıştı. İlk görüşte aşkla ilgili çok film izlemişti ama başına geleceğine inanmamıştı. O aşka sahip olamazdı. Aşk mutluluk demekti. Onun sevgisi bir zehirdi. Kimseyi mutlu edemezdi. O eli avucunda hissettiği ilk an tedirgin oldu. Öyle çok korktu ki sevgisinin zehirli olduğunu defalarca anlatmaya çalıştı. Yeşil gözlü adamı her defasında kapı dışarı etmeye çalışmıştı. Her gün kovmuştu. Yeşil gözlü prens her gün ona gelmişti. Bir gün yenilmişti. Karşısına çıkan prensi ona kaybettiği benliğini, cadı değil bir peri kızı olduğunu hatırlatmıştı. Ona elini uzatıp bir yola çıkarmıştı. Sevgi ne olursa olsun şifa olurdu, zehir olması katran karası bir kalbe emanet edilirse gerçekleşirdi. Berfe katran karası bir kalpten, masmavi bir diyara geçmişti. Mavilik onun gözlerinden geliyordu. Kalbini kendisiyle dolduran bir adamın eline tutunmuştu. Onunla yola çıkarken bir an bile tereddüt etmedi. O eli bir kere tutmuştu. Ölüm bile ayıramazdı.

Deli miydim ben? Hayır, sadece aşıktım... Kim ne derse desin, hakkımda ne düşünürse düşünsün umrumda değil. En yakın arkadaşımın ağabeyine tutulmuş ve defalarca kez görmezden gelinmiştim! Bu kez değil, bu kez beni görmezden gelmesi için bütün yollarını kapatarak yoluna çıkmıştım. Mahalledekiler 'Deli bu, yaklaşmayın!' dediğinde benim gerçekten deli olduğumu düşünmüş olmalı ki bana yaklaşmıyordu. Bilemem ama asla peşinden ayrılmadığım adamı kendime aşık etmek için elimden geleni yapacaktım. Bu yüzden buradaydım işte, tam karşısında. Henüz görmemişti beni. Koskoca amfide farketmesi biraz zaman alacaktı tabii. Belki de hiç anlamazdı, sonuçta yüzüme doğru düzgün baktığı yoktu. Bu okulu ve bölümü sırf onun için yazmış, sonra da ders hocam olarak onu seçmiştim. Uzun boyu, geniş omuzları, devamlı olarak gittiği spor salonu dolayısıyla kaslı olduğu her halinden belli olan vücudu ve o koyu kahve gözleri... Bu adam benim kaderimdi. Hissediyordum. Sınıfta kısa bir an göz gezdirmek amaçlı başını kaldırdığı sırada heyecanla yerimde dikleştim. Gözlüğümü elimle hafifçe düzelterek beni görmesini bekledim. Herkesin üzerinde saliselik dolanan bakışları beni bulduğunda nefesimi tutmuştum ki başkasına baktı. Sonrasında elindeki kitapları masasına bıraktı. Beni yine görmemişti! KAÇAK SAVAŞ isimli ilk kitaptır.

Burçak, onu aldatan eski sevgilisinin evindeki tüm camları kırdığında, intikamını aldığını sanmıştı. Uzaydan bakıldığında bile görünen boynuzlar, o alçağın yanına kar kalacak değildi sonuçta. O boynuzları Malefiz görse, ağlayarak mesleği bırakırdı. Ama Burçak'ın unuttuğu bir şey vardı... Tam bir sahtekar olan eski sevgilisi, evinin adresini de doğru vermemişti. Camlarını kırdığı evin, granitimsi sahibi kapısına dayandığında faka bastığını anladı. Ama onun için hala bir ümit vardı, çünkü bu adam eski sevgilisinin evini biliyordu ve onu götürürse doğru camları kırabilirdi. Kolay olmasa da Acar'ı ikna etti. Her zaman tüm musibetlerin başına geldiğini düşünen Burçak, bu kez de şeytanın bacağını kıramamıştı... Hiç hesapta olmayan apandisit, aniden patlama noktasına gelince cam kırma hayalleri yine başka baharlara kalmış, soluğu Acar ile birlikte hastanede almıştı. İşte onların hikayesi de tam burada başlamıştı. Burçak'ın hikayesi; tüm yanlış camları kıranların ama doğru kalpleri bulanların hikayesiydi...

ɪ̇ᴅᴅɪᴀ ɪʟᴇ ʙɪʀ ᴋıᴢı ᴋᴇɴᴅɪ ᴛᴀʀᴀғıɴᴀ ᴄ̧ᴇᴋᴍᴇᴋ ɪsᴛᴇʀᴋᴇɴ ʏᴀ ɪşʟᴇʀ ʜɪᴄ̧ ᴏʟᴍᴀᴅıᴋ ʏᴇʀʟᴇʀᴇ ɢɪᴅᴇʀsᴇ...

Şimdi karşımda duran bu kadın bana neyi vadediyordu? Özgürlüğümü mü? Yoksa sonsuz esaretimi mi? Peki ya neden yapıyordu bunu? Bir insan nasıl olurdu da babasını öldüren adama özgürlüğünü vermek isterdi? Dikkatle yüzüne baktım. Tek bir ifade arıyordum o yüzde. Nefret!.. Ama yoktu. Bunca yıl sonra babasının katili ile karşı karşıyaydı. Yüzünde tek bir nefret ifadesi veya sesinde bir tiksinti yoktu. Üstüne üstlük benimle konuşmak için ısrar ediyordu? Bir durum ne kadar saçma olabilir bilmiyordum ama o durumun tam ortasında durmak fazla can sıkıcıydı. Hızla kolunu yakalayıp koğuşun dışına doğru yürümesini sağladım ve koğuştan çıktığımız an kolunu bırakıp öfkeyle yüzüne baktım. "Burada ne işin var bilmiyorum, bilmekte istemiyorum. Yıllar sonra ne diye çıktın karşıma? Hesap sormak için mi? Çok geç! O hesap çoktan kapandı. Misliyle ödettiniz zamanında! Şimdi benden uzak durun!" Sertçe söylediğim sözler üzerine tekrar koğuşa girmeye yeltendim. Fakat bu sefer beni kolumdan tutup durduran o oldu. "O hesap hiçbir zaman kapanmadı, bunu sende biliyorsun. Ama merak etme, buraya senden hesap sormaya gelmedim. Sana ne dediysem o! Ne eksik ne fazla... Eğer beni dinlersen buradan beraber çıkarız. Her şey açık ve basit. Ben sana özgürlüğünü vereceğim, sen de bana babamın katilini vereceksin. Gerçek katilini!.." 💣💣💣 Hayatının on yılını bir Hapishane de geçirmiş bir adam ve tek kurtuluşu Arsen... Ona reddedemeyeceği bir teklifte bulunur fakat kurtuluş dediği bu kızın ondan çaldıklarını öğrendiğinde kim bilir neler olacak? 10 yıl hapiste işlemediği bir suçun bedelini ödeyen Mahir'e tüm ailesi sırt çevirirken dost eli hiç ummadığı bir yerden gelir ve hayatı bir anda hiç ummadığı bir fırtınaya kapılıp sürüklenmeye başlar. Sıra bedel ödetmeye gelmiştir.

Dilini hafifçe kadınlığıma değdirdi ve birkaç saniye orada bekledikten sonra kafasını kaldırıp gözlerimin içine bakarak konuştu. "Dilim nabzını işitti." Sesi şehvet ve tutkuyla harmanlanmıştı. "Orası benim için atıyor." Elleriyle vajina dudaklarımı araladı. "Sikeyim! Pamuk şeker gibi, orayı yiyeceğim şimdi." ... Yoğun +18!!!!