Yerim.

Eczane gibi çalışan yayınevleri. Tefeciye bir ton borç. Tuhaf bir yazı atölyesi. Kitaplar aracılığıyla yayılmaya çalışan tehlikeli bir virüs. Teksas'ta belalı bir kumarhane. Ve bir de biz, ben ve o. Başkalarının deyişiyle: Morfin ve Vitamin.

googlea çin işkenceleri yazın aynısı çıkıyor aq kopyala yapıştır yaptım neden bu kadar okundu

"Hayatımda gördüğüm en güzel kadınsın. O kadar ki sana bakarken aklımı kaçıracağımdan korkuyorum. Ama, bi' o kadar da kurnazsın." Derin bir nefes çekip kafasını geriye attı. "Bu ikilemden çıkamıyorum."

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Dudakları, șarap rengi.Bir gülüșü var gece sarhoș.

Peygamber Efendimiz'in mûcizelerinden bahsedeceğiz. Şimdi O'nun sayısız mûcizelerinden birkaçını misal olarak arz edelim:

Sosyal medya'da amaçsızca gezinen bir kız. Her gün olduğu gibi sosyal medya hesabına yine bir resim koymak istedi. Kim bilebilirdi'ki karşısına hayatının en büyük acısını yaşatabilecegi bir erkek çıkacağını. Evet o Barlâs eğilmez'di.. Âlya suvari'den çok şey götürmek için gelmişti...

"GEÇMİŞ ACI VERMİYORSA, DEMEKKİ GEÇMİŞ." Derler hani. Kim nereden bilebilir ki bi insana geçmiş anlatılırken geleceğininde mahvolacağını? O hiç gülmüyordu. Zamanında kötü günler geçirmiş benim gibi belliki. Ne fotoğraflarında bi tebessüm vardı ne de benim yanımdayken. Ona nasıl aşık oldum bilmiyorum. Beklenmedik bir yerde, beklenmedik bir zamanda. Onunlayken yaralarım yavaş yavaş kapanıyordu. Ta ki o günlere kadar. HAYATIMA HOŞGELDİNİZ...

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''