İskeletim iskeletinde; Yaşam bizi ayırana dek. ⚰️ Ressamın kalbi cayır cayırsa dumanla kaplanırdı tablolar, yazarın zihnindeki çerçeveler paramparçaysa solukları sökerdi satırlar. Kelimelerin canı olurdu, belki ruhu veya var oluşu. İnsanın göğsü sıkışırdı da parmak uçlarım kaşınıyor derdi. Çocuklar karanlıktan korkardı da ışığı seviyorum derdi. Ve ölüler yeniden doğmaktan korkardı da yaşama küserdi. Bir haftanın yedi canı olurdu, kadınlar kalplerinde yedi çerçeveyle doğardı. Kız çocuğu anılarını biriktirmeyi severdi ama boyu çivilere yetmezdi, küçücük boyuyla bir tabureyi çekiştirip astı bir bir çerçeveleri ve içine fotoğraflarını eklerken gülümsedi. Onları sevdi, parmak uçlarıyla okşadı, yeterince inanırsa sonsuzluğa karışacakmış ve sonsuzluğa onunla karışacakmış gibi bir güvenle fotoğraftaki mavi gözlere baktı. Yıllar geçti, boyu uzamıştı. Öyleyse bu sefer neden o tabureye çıkmıştı?

"99 tane sarı balon uçuracağız gökyüzüne iyileştiğin gün." Küçük kız, gözüne gelen gün ışığını minik elleriyle engellemeye çalışırken başını çevirip yanında duran masum yüze baktı. "Neden 99 tane?" diye sordu anlam veremeyerek. Çocuk, küçük parmaklarının hepsini açıp on sayısını gösterdikten sonra gülümsedi. "Çünkü en mükemmel sayı 10 olarak kabul edilir ve ben mükemmel şeylerden hoşlanmam." deyip serçe parmağını avucuna kapatarak dokuz yaptı. "O zaman, neden 9 tane değil de 99 tane?" "Çünkü 9 tanesi sevincimizi anlatmaya yetmez." Birbirlerine bakıp tebessüm ettiler. Küçük kızın karşısında duran bu kişi, minik bir çocuğun yüreğinden çok daha fazlasını taşıyordu. Sakince serçe parmağını büküp çocuğa doğru uzattı. "Söz mü?" Küçük çocuk da onun yaptığı gibi serçe parmağını büküp kızın parmağıyla buluşturdu parmağını. "Söz, hem de güneş sözü." • mayıs 2020 | madamyazar •kapak | sevgisizcesevdi•

Her ayın belirli bir günü bir olup rezil pijamalarla sokaklarda âdeta birer manken edasıyla yürüyen, gerçekliği reddeden, birbirinden farklı bi' arkadaş grubu ele alalım. Doğuştan kaybeden Yusuf Hüseyin ve çok sevgili tarikatı, kötülüğün ücra köşelere sürüklediği insanları kıyıya çıkarmaya ve onları evine atacak olan gemiyi beklemeye karar verirler. Lâkin yöntemleri biraz... Farklı? Ve bazı iyilikler için, kötü anılmaya değer. *küfür, dolandırıcılık ve bol bol kahkaha içerir.*

SEVENTEEN

" Günaydın baba~ Hadi uyan " Küçük kız babasının yatağının üzerine çıkmış zıplayarak babasını uyandırmaya çalışıyordu. Genç adam daha fazla dayanamadığından sinirli bir şekilde gözlerini açmış ve yatakta doğrularak , yatağının üzerinde zıplayan küçük çocuğun sert bir şekilde omuzlarından tutmuş ve sarsarak hırpalamıştı. " SANA KAÇ KERE DİYECEĞİM ODAMA GİRME DİYE! KAÇ KERE DİYECEĞİM YATAĞIMDA ZIPLAMA DİYE! " Genç adam , gözü dönmüş bir şekilde küçük kızı hırpalarken , küçük kızın çoktan gözlerinden yaşlar süzülmeye başlamış ve korku dolu bakışları ile babasına bakıyordu. Aşağıda televizyon izleyen genç adamın arkadaşı sesleri duymasıyla koşarak odaya gelmiş ve genç adamın elinden küçük çocuğu hızlıca almış ve ufak bedeni kucağına alarak kollarının arasına almıştı. " Yapma Taehyung , çocuğa böyle davranma. Onun bir suçu yok.. EunJi'nin ölümünde onun bir suçu yok..." Tüm hakları benim masum görünen ama masumlukla alakası olmayan bir yerlerimde saklı.