Bu ara gecelere sen gerekli .👽

Günümüzdeki sevgili ilişkileri

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Siyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Ellerini kenara bıraktım, bir selamını ver şifa bulayım. Lokman hekim kıskansın. Yoksa bu sonbahar, dökecek beni aşkın en güzel dallarından. Ey baharı gözlerinde gizleyen yar, bir kez olsun dokun içime, dokun ki ayaz düşmüş yüreğim ısınsın.Yüreğine ayaz düşen tüm sevdalılara selam olsun.

Hayattan çok fazla bir beklentim yoktu. Yalnızca beni annem kadar çok seven biri daha olsun istemiştim. Sanırım bu listenin başında da babam vardı. Kendisi birkaç yıl önce annemi çok üzmüş, sonrada yurt dışında kendisine yeni bir yuva kurmuştu. Biricik karısı ve kızı... Beni özlediği için çağırdığında, giderken aklımdan ne geçiyordu hala anlamış değilim. Ondan sevgi beklerken beni çok kırmış, bana iftira atan kadına inanmayı tercih etmişti. O günden sonra tek varlığım annemdi artık. Buraya kadar her şey sıradandı. Ta ki; ben onun tek varlığı olmaktan çıkana kadar. Aras Güven; burslu olarak okuduğum Güven Koleji'nin veliahtı. Onu kısaca tanımlamak gerekirse; ukala, egoist, her kızın gözdesi, umursamaz, yakışı... Öyle biri işte. Ha birde, benim yeni üvey abim. Birgün hayatımın aşkını bulup gideceğimden, onu yalnız bırakacağımdan korkan annem Aras'ın babasıyla evlenmişti. Kim bilebilirdi ki, hayatımın aşkını onun getirdiğini? * * * 06.04.2016 ~ 06.04.2017

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Sana demlenen şiirler var

17 ne güzel bi yaş. Ne 16 kadar çocuksun ne de 18 kadar sorumluluk sahibi.. Sen benim 17 yaşımsın.. Deli çağımsın. İlk şiirim, ilk kavgam, yaşamı ilk fark edişimsin.. Aynaya ilk bakışım, evden ilk kaçışımsın.