Ala-una ng madaling araw, kung kelan maliwanag ang buwan, mahimbing sa tulog ang karamihan at sarado ang mga isip. Ganitong oras kami nakabuo ng mga pangako, mga pangarap at mga alaala. "He...hello?" sa wakas, pagkatapos ng isang taon ay tumawag din siya sa akin. "Kamusta ka na Chie?" parang walang nagbago, parang ang lapit niya lang sa akin... pero hindi pala. Hindi ba sapat ang tatlong salita para mabago ang sitwasyon namin ngayon? { Story written in Tagalog & English | ©onedearland wattpad } Featured March 2014 | SS #8 RM #37

"Hahaha." tumawa siya, "akala mo magpapakamatay ako ngayon?" parang biro lang ang lahat sa kanya. Ang totoo, ay natatakot ako sa pwedeng mangyari. "Bukas, bukas ang 18th birthday ko. So don't worry, I won't kill myself today... but let me tell you a secret...."

just an old thought (reposting)

Bakit sabi nila ang love daw parang ulan? Hindi ko pa gets nung una, pero nung dumating ka, alam ko na. (Completed)