*** Bu koridoru da geçtiğimde boş ve sessiz bir koridor karşıma çıktı. Koridorun sonundaki tabelada 'yoğun bakım' yazısını görünce adımlarımı oraya çevirdim.Tabeladaki ok işaretini parmağımla takip edip karşıma çıkan beyaz kapıya baktım.Merakla kapıya yaklaştığım anda açılınca zıplaya zıplaya elimde çilek kesemle içeri girdim.Karşıma camdan oda çıktı ve daha da meraklanıp yürümeye başladım. Gördüğüm şeyle nutkum tutuldu.İçeride tahminen benim yaşlarımda bir çocuk üzerine bağlanmış kablolarla uyuyordu."Vay canına ne kadar da yakışıklı!"Pamuk prenses üvey annesinin verdiği zehirli elmayı yediğinde sonsuz bir uykuya dalmıştı.Cüceler onu cam bir tabuta koymuşlardı.Nedense aklıma bu masal gelmişti.Tek fark ikisinin cinsiyeti farklıydı. Tam çıkacaktım ki son anda vazgeçip sinsice sırıttım ve kapısına yaklaştım.Otomatik kapı açıldığında büyük bir mutlulukla yanına koştum. Bir filmde görmüştüm.Adam hastane odasında uyutuluyordu.Baş ucuna sevdiği kadın geliyordu ve bir mucize gerçekleşiyordu.Kadın ağladığı anda adam gözlerini açıyordu.Belki bende bir mucizeyi gerçekleştirebilirdim... *** Olur da bir gün;çok yaklaşmışken hayaline...Dayanamayacak kadar çok yaktılarsa canını...Göğsün sıkışıyorsa durup dururken...Nefes almayı sürekli unutuyorsan...Elini kalbine koy ve gözlerini kapat.Hala hayattaysan vardır bir umut.Unutma sakın!Her şeyi unutabilirsin ama bunu asla. *** İlk bölümler düzenlenmeye alındı.Okumaya yeni başlayanlar için bir sorun olmaz.Amma ve lakin...Ön yargılı yaklaşmadan sonuna kadar okuyun.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Gözlerinizi kapatın. Derin bi nefes alın. Çekin ellerinizi ruhunuzdaki şeffaf yaradan. Bırakın aksın kanlar. Yarayı açanlar yara bandı uzatmamışken, merhem olmaya çalışmayın kendinize. Ağladığınızda gözlerinizden damla değil, çığlıklar kopuyor. Duyuyor musunuz ? Susupta içinize attığınız her şey çığlık çığlığa dağılıyor etrafa. Ve açın gözlerinizi. Kimse Sizi Duymuyor.

+15❗️ "Gözlerimdeki sağanaklar gitmeni bekliyor, Gidersen sel olur buralar" Eliyle etrafı gösterdiğinde derin bi nefes aldım. Bi kaç adım atıp aramızdaki mesafeyi daha aza indirdiğinde yüzünü tam görebiliyordum. "Gökhan canım acıyor" dedim ağlamaklı bi ses tonuyla. "Ben kalbimin bu kadar hızlı attığını seninleyken öğrendim" elimi kalbime götürdüm. Oda elini kalbine götürdüğünde sertçe yutkundum. "Söyle o kalbine, benimkine sarılmayı bıraksın"

Ben Hira Özer. Annesi ölmüş ve babası tarafından takılmayan bir kızım. Yaşama amacım yok gibiydi. Bazen oluyor bazen olmuyordu. Kolay kolay yüzüm gülmezdi zaten. Sevmek istedim. Sevilmek istedim. Gülümsemek istedim. Çok büyük şeyler değildi. Ama benim gibi bir kızın hayatında gülümsemek anormale bile kaçıyordu. Ama ben onun dikkatini çekmiştim. Egehan Demir. Yeraltı mafya birliğinin en güçlü mafyasının biricik oğlu. Beni gıcık etti. Sinir krizine soktu. Ama buna rağmen beni bir tek o anladı. Kimsenin anlayamadığı kadar iyi. Kollarını açtığında belkide koştuğum tek kişiydi o. Beni yaşama bağlayan şeydi o sanırım. Benim gibi bir karamsarı gülümsetti bu mafya. Mutlu etti,ağlattı,hayatımı kurtardı,yaşama umudumu gösterdi. Kısacası beni hayata sil baştan başlattı. Mutlu muydum? Evet. Aşık mıydım? Deliler gibi! Eğer maceramızı merak ederseniz önce bir imza alalım. Sorumluluk alamayabilirim çünkü her yerde silah bomba ve tuzak var... Dikkatli olun! ----------- "Ben bu hayattan yoruldum Egehan. Bırakıp gitmek istiyorum. Ağlamaktan sıkılmaktan bıktım. Acılar çok geliyor. Ölmek istiyorum" Egehan kafasını kaldırdı ve yüzümü ellerinin arasına aldı. "Her sıkılan her ağlayan senin bir gün deliler gibi mutlu olacağına inanıyorum. Bunun için ölmene izin vermeyeceğim güzelim" 5 Şubat 2016 tarihinde yayınlanmaya başlamıştır Yeni bölümler: Cuma BU KİTAP BASTIRILMAYACAKTIR. MAFYA ÇETESİ GİZEM/GERİLİM ALANINDA İLK DEFA 25 HAZİRAN TARİHİNDE BİRİNCİ OLMUŞTUR. Kapak=> @ruhsuzkalemler