*Güneş çoktan batmış, gökyüzünün rengi koyu maviden siyaha dönmüş durumdaydı. Karanlık hiç bu kadar çekici olmamıştı.* Mira Kıran, karanlıktan korkar çünkü annesi babası hep geceleri kavga ediyordu. Denizden korkar, çünkü yüzme bilmiyor. Kavgadan korkar, çünkü çok gerçek kavga gördü. İncinmekten korkar, çünkü hiç gerçekten incinmedi. Aşktan korkar, çünkü hiç sevmedi. Ama çok cesur, yürekli kızdır. Çünkü sahneye çıktığında her zaman en başta olduğu yer karanlık olur. Çünkü denize ayaklarını ağlaya ağlaya sokmayı öğrendi. Çünkü bir kavga olduğunda oturup izlemeyi hatta bundan keyif almayı başardı. Çünkü incindiğini sanıp başa çıkmayı da öğrendi. Çünkü.. hayır hayır, aslında bunların hepsini sandı. Mira'nın içindeki kırılgan küçük kız çocuğunu ortaya çıkaracak birine ihtiyacı vardı. Kendini gerçekten güçlü yapacak birine. Melis, Doruk, Karya ve Talha. Beş yaşından beri sadece Melis'le olan iki kişilik arkadaş grubu liseye geçtiğinde beş kişilik oluvermişti. Doruk, çapkın. Karya, korumacı. Talha, çok çapkın. Melis, hepsinden çapkın. Mira, Mira çapkın dışında her şeydi. Ha bir de babasının istediği gibi Karadeniz'li bir kız dışında her şey..

Hazal, babasının ölümünden sonra annesi ve abisiyle birlikte İzmir'e taşınır. Orada gideceği kolejin sahibinin oğlunun gazabına uğrayacak yeni kişidir. Batu ve Hazal'ın birbirlerine olan nefreti ne zaman aşka yol açacak? Aşk ilk hangisini yakalayacak?