"Ben o günden beri deniz için yaşadım. Çünkü yaşamım kaynağını artık denizden almıştı. Onsuz bir bütün olamazdım. Korktuğumda ona koştum ben, canım yandığımda, can yaktığımda... Yalnızlığıma ortak olan, kalabalık ıssızlıklar içinden beni koparıp alan oydu. Beni tek yapan, çok yapan, beni hem hiç hem de bir şey yapan... Ben denize dönüştüm Elizya. Benim hayatım bu derin sularda. Herkes hayatını bir şeyler için harcar. Ama hiçbir harcanışın ederi bu kadar değerli olmamıştı. Dalgalarım kıyılarına vurduğunda, beni hep hatırlayacaksın." Yeni Çağ'ın kraliyet ülkesinde, karanlık ve derin sularda yolları kesişen iki genç: Elizya ve Aras. Hikayeleri iç dünyalarında sürdürdükleri hükümdarlığın yıkılışıyla başladı. Kendi kurallarıyla kendi yollarından gitmeyi denediklerinde kaybolacaklardı. Çünkü bilmedikleri bir şey vardı; aşkın rotası yoktu. Bir yol varsa ancak birlikte yürüyebilirlerdi. Peki ya nefret ve aşk arasındaki çizgi, birbirlerine çektikleri kılıçlar kadar keskin miydi? Yıkılan krallıkları beraber inşa edebilecekler miydi?

Okyanus gözlü çocuk ve onun yaralarını sarmaya hazır güzeller güzeli bir kız. Herkes yaralarını iyileştirmek ister, birçoğu bunu başaramaz. Ama onlar birbirine sahipler. Kalbi kırık küçük bir erkek çocuğu ile acı çeken küçük kızın hikayesi.

Babasını yaptığının bedelini ona ödetecektim.Babasının anneme yaptığıklarını bende ona yapacaktım.Belki babası kadar şerefsiz ve pisliğin teki değildim ama olacaktım intikamımı aldıktan sonra Babası gibi olucaktım. Belki o ölmeyecekti ama sürünecekti.Onun bir şansı olacaktı en azından.Annem gibi olmayacaktı. Herşeyi planlamıştı onu nasıl ve nerede tuzağa düşüreceğini gayet iyi biliyordu Ali. Selinse herşeyden habersizdi belkide içten gülebileceği son gün bugündü ama o hiçbirşey bilmiyordu.Öylesine saf ve güzeldi ki masallardan geldiğini söylerdi hep kız kardeşi Nazlı. Selin Babasının yaptığı şeyi dahi bilmezken kurbanı olacaktı bu oyunun.