Seni unutursam ey Kudüs! Sağ elim hünerini yitirsin. Seni anmaz, Kudüs'ü en büyük sevincimden üstün tutmazsam, dilim damağıma yapışsın! | Tevrat - Mezmurlar 137.

"Hayallerimizin rengi maviydi. Özgürlüğü isterdik. Bazen yeşili özlerdik. Tek gördüğümüz kireç tutmuş beton duvarlar olurdu. Güller isterdik, dikenleri olan. Tel örgülerle karşılaşırdık, dikenleri can yakan. En çok sevgi isterdik. Nereden ve neden olduğunu bilmediğimiz nefretle karşılaşırdık. Yine de düş kurardık durmadan."

Peki ya biz? Açılmak üzere duran süslü bir kurdale miyiz? Yoksa açılması neredeyse mümkün olmayan gösterişsiz bir kördüğüm mü?

"Selamünaleyküm şu anda Yol Hali'ndesiniz. Beni tanımayanlarınız varsa tanışalım ben Yol. Bu da Halim ve bu podcastte yol hallerinden bahsediyorum. Bu gece, twitterda bana en çok yönelttiğiniz soruyu artık aradan çıkartmak istiyorum. Bu konulara girmeyi hiç planlamamıştım ama yoluma çıkıp her şeyi alt üst eden bir olay oldu. Sizin de başınıza gelip yolunuzu şaşırtmasın diye burada konuşalım istedim. Sevgilim yok. Müslüman adamın sevgilisi olmaz. Ama es kaza sevdiği olabilir. Olmasa daha iyi ya, yol hali bu bazen kaza olabiliyor. Neyse sözün özü bi kız vardı işte. Bizim hikayeler hep kısadır zaten siz de bilirsiniz gençler. Bi kız vardır hep. Ya olur, ya olmaz. Tabi benim hikayede olmadı. 'E abi o zaman ne demeye kafa patlattırıyon bize!' dediğinizi duyar gibiyim. Ağır gelin. Sizle bi alakası var ki anlatıyoruz. Yol Abiniz'in ne zaman boş attığını gördünüz? Şimdi sabırla dinleyin. Size nasıl yolumu çıkmaza çevirdiğimi anlatacağım..."

Kötü bir şey olacak hissi hiç peşini bırakmıyordu. Hayat, kendi geçmişinin gölgesinde yaşamaya alışmıştı. Güven, onun için erişilmez bir lükstü. Ta ki hiç düşünmediği bir senaryo gerçekleşene dek: hayatının orta yerine pat diye düşen aşk. • {4Temmuz2017 ▪ 21.22}

Aynı kasabada, birlikte büyüyen bir genç öğretmen ve doktorun, zamanla derinleşen ve sınanan aşk hikâyesi. {2▪︎Haziran▪︎2017} {1▪Ağustos▪2017} yayınlanış

Başlarını iki yandan tutarak sırayla alınlarından öpüyorum. "İkinize de birer buse bıraktım... Şehadet çiçeği busesi." Muaz şakağımdan öpüyor. Zeyd de diğer taraftan öptüğünde gülümsemem genişliyor. "Biz de sana birer buse bıraktık... Mücahede çiçeği busesi." 🌾🌾🌾 Fedakar, korkak lakin ümmetin derdiyle dertlenen Aişa. Ülkesi siyasi bir iç çöküşe sürüklenirken, kıyam ruhunu diri tutarak meydanlara çıkar ve izmihlâlin başlangıcını yazar. ▪︎Olaylar, tarihler ve yerler tamamen gerçek olup, karakterlere dramatize etmek amacıyla yön verilmiştir. Gayret bizden, muvaffakiyet Allah'tan. Başlama tarihi: 27 Nisan 2020

Kendimi güzel diye adlandıramazdım belki. Ne boyum uzundu, ne nefes kesen güzelliğim vardı; ne gözlerim renkliydi ne de ince belim, güzel bir fiziğim, kadife gibi sesim, bembeyaz tenim. Hikayelerden fırlamış bir kız değildim anlayacağınız. Zaten benimki de hikaye değildi. Hayattı. Yalnızca okuduğum öykülerdeki o güzel ve saf kızların, yakışıklı ve mükemmel erkeklerle olan aşk hikayeleri yoktur hayatta. Yolda yürürken güzel diye adlandırmayacağınız insanların da bir evlilikleri, sevdaları, hayatları olduğunu görürsünüz. Ben o sıradan insanlardan biriydim. Ne tesadüflere, planlara, çekişmelere; ne de eli silahlı adamlara, mafyalara, belalara dair bir iz vardı hayatımda. Aşkı güçlü kılan kalpteki zincirlerdir, yaşanan çekişmeli ve kaçırılmalı olaylar değil. Her aşkta ortak tek bir şey vardır, o da kaybetme korkusudur. Çünkü bir yerde sevgi varsa korku da baş gösterir. Sevileni kaybetme korkusu. İşte bu korkuyu herkes yaşar. Ben Hülya. Beraber büyüdüğümüz kapı komşum Sefa'ya aslında âşık olduğumu onu kaybedebileceğimi fark edince anladım. O ise zaten yıllardır kalbinde benim için bir sevda büyütmüştü.

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.