O konserde başlamıştı her şey! "Onu bir kere görsem yeter!" diyordum. Ama yetmedi! İçimden bir ses "Bir daha git!" diyordu. Onun yanında olmak bana huzur veriyordu... Kimsenin yanında huzurlu olduğumu hatırlamıyorum. Her şeyi o başlatmıştı aslında... Beni o geceye götürerek, beni dansa kaldırarak, bana ilan-ı aşk ederek, her şeyi o başlatmıştı. Bundan pişmanmıydım? Asla! O beni ilk aşkımdı. Aslında, dünyadaki bütün kızların aşkıydı... Bana her zaman diyor ki, "Seni seviyorum!" işte bu sözleri duyunca, kalbim göğüs kafesimi zorlayarak çıkmak için can atıyor. Elimi tuttuğunda, onu karşımda gördüğümde yine aynısı oluyor. Kalbim bir daha atmasa da olur. Bütün ömrüme yetecek kadar attı zaten... Yeterki hep yanımda olsun. Bütün kızlar ona aşık olsun, bana "Senden nefret ediyorum!" desin, başka bir kıza "Seni seviyorum." desin, ama hep yanımda olsun. Belki de aşk tam da buydu... Sana yapılanların karşısında direnmek, vazgeçmemek. Beni en çok mutlu eden şey aşkımın karşılıklı olması. Bana her gün "Seni seviyorum." dediği için, o da beni sevdiği için bu neşem. Sen benim ilk, tek ve son aşkımsın, Ayaz Korkmaz.

Küçük bir kız çocuğu vardı uzaklarda. Tam karşıda en yüksek tepenin üzerinde. Savunmasızdı fakat güçsüz değildi. İsmi gibi berrak değildi hayatı belkide. Bu berraklık hayatının hiç bir noktasına misafir olmamıştı. Kız çocuğu yorgundu. Pis düşüncelerden, sevgisizlikten, acımasız hayatın avucuna düşmekten. Ne kadar yorgun olursa olsun yine de masumdu. Saf ve masum. Tıpkı Lotus çiçeği gibi kötülüklerden arınıyordu. Belkide kız çocuğuna benzetilebilecek en uygunu buydu. Lotus çiçeği... . . . Kitaba başlangıç tarihinizi yorumlara bırakabilirsiniz:) 03.02.2018