~ Aşk, masumiyetini kirleten kan lekesini affetmedi. ~ Her yer kapkaranlık olduğunda hesaplamayı beceremediğim bir süre boyunca karanlıkta tutsak kaldım. Zifiri bir karanlığın hapsinde belki günlerce ve hatta belki de haftalarca kaldım. Sağ mıydım yoksa ruhum çoktan ölümün suyunu içmiş miydi, habersizdim, bilmiyordum... Bana göre bir asır gibi gelen o zamandan sonra gözlerim yeniden aydınlığa açıldığında, ölen ben olmamıştım. Ve gözlerimi onca zaman sonra karanlığın esaretinden çıkıp, aydınlığına kavuştuğunda, kendisine değen bir çift yeşil inci ile işte o zaman asıl karanlığın başladığını anlamıştı. Hayatıma dokunan yardım eli, beni karanlığında boğacaktı. Burcu BATUR Çocuğumun Annesi Olur musun? 'un 2. kitabıdır. Olay örgüleri birbirinden bağımsız gelişecektir. Tüm Hakları Saklıdır!!! Bu isimde yayımlanan ilk ve tek hikayedir. Noter tasdikli olup, çalınması halinde yasal işlem başlatılacaktır. İlk yayınlanma tarihi : 26. 05. 2016

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Ona hiçbir zaman -sevgilim olur musun? veya seni seviyorum demedim. Peki nasıl oluyordu da sevgilim elimi tutmaktan öteye gidemezken o tüm vücuduma hükmedebiliyordu? Hayatıma girdiği günden bu yana onu hayal ederek yaptığım mastürbasyonun sayısını bilse daha önce tanıdığı bütün kadınların üzerine kalın bir çizgi çekerdi. Birlikte geçirdiğimiz her dakika benim için her ne kadar zevk dolu olsa da bunun sadece çeyreğini Emir'e hissettirdim. Bu ona benimle daha fazla ilgilenmesi konusunda baskı yaparken benim ise daha uzun ve sürekli uyarılmam demekti... -Nasıl oluyor da benim bedenimi benden daha iyi tanıyor? -Dokunduğu her nokta zevk merkezim olabilir mi? -Hiç konuşmadan, Merhaba bile demeden nasıl oluyor da sevişmeye başlıyorduk? Hayatım boyunca, erkeklerin çıkma teklifi ettiği veya sevgili olabilmek için birbiri ile yarıştığı nitelikte güzel bir kız olmadım. Eldeki malzeme belliydi ve bununla yetinmek zorundaydım. Kendimi iyi hissetmek için her hafta farklı şekillere soktuğum veya belli aralıklarla stilini değiştirdiğim saçlarım hariç kendimi güzel bulmadım. Neden ben Emir? Dikkat çeken bir güzelliğimin olmamasına rağmen Emir'in o kadar güzel kız arasından beni seçmesinin bir sebebi olmalıydı. Tesadüf değildi. Emir düğündeki diğer kızların dikkatini çekmeyi başarmışken neden ben diye sormaktan hala vazgeçemiyorum. Cevabını bildiğiniz soruları sormak insana orgazm hazzı yaşatıyor. Bu soruyu ona her sorduğumda aldığım cevap kalp atışlarımı hızlandırıyor, alt dudağımı ısırıyorum ve göğüslerimin arasının ısındığını hissediyorum. Biliyorum, kendisi de gizlemiyordu zaten, başka kızlar vardı hayatında. Kim olduklarını hiçbir zaman sormadım. Sorsam açıkça söylerdi aslında. Ama o isimleri öğrenmek için yanıp kül olsam da Emir'i bu sorudan sonra kaybedeceğimi adım gibi biliyordum.

Hayat bir rüzgardır. Öyle bir rüzgardır ki, estiğinde hiçbir şey yerinde kalmaz, hiçbir şey eskisi gibi olmaz. Sizin o rüzgarı durdurmaya gücünüz yetmez. O rüzgarda savrulan bir yaprak olur, konacağınız veya düşeceğiniz yeri beklersiniz. Hayat size güzel bir süpriz yapar, konarsınız. Hayat size acı bir oyun oynar, düşersiniz. Ben düştüm. * Aşık olan insanlar ne yaparlardı? Alacakları karşılıktan bihaber, gidip sevdikleri kişiye duygularını açmazlar mıydı? Duyguları onlara deli bir cesaret verir, korkmadan geçerlerdi sevdiklerinin karşısına. Anlatırlardı her şeyi. Olumsuz bir karşılık alma ihtimali onları caydırmazdı. Korkusuzlardı, korkmazlardı. Ben korkaktım. Serinin ilk kitabı yoğun istek üzerine tekrar sizlerle. Keyifli okumalar :)

"Beni ne kadar seviyorsun ?" "Gökyüzünde ki yıldızları kaç saatte sayabilirsin ?" "Onları saymak sonsuz zaman alır Barkın !" "İşte benim aşkımda öyle sonsuz !" ©Tüm Hakları Saklıdır