Hayat benim elime bir ip vermişti. İlk başlarda bu ip herkesle aynıydı. Sade renkten oluşan ve aynı kalınlıkta bir ip. Büyüdükçe farklılıklar oluşmaya başladı. İp ellerimden kaydı , ve beni de beraberinde sürükledi. Rengi soldu. Daha açık tona büründü. Kalınlığı yavaş yavaş inceldi. Biraz daha büyüdüm . Acı ve bunu bana yapanlara duyduğum nefret içimdeki görünmez ipi ateşledi. Cayır cayır! Kimseye hissettirmeden alev aldı. Bir vakitten sonra beni de kendiyle beraber cehennemin en Dipsiz ve karanlık kuyusuna attı. Etrafımda ki lavların sıcaklığıyla insanlara duyduğum duygular Köreldi. Gittiğim her mekanda şeytan'ın varisi diye çağırıldım. Kulaklarımın aşina olduğu Bu kelime benliğime işledi. Öyle davranmaya başladım. Acımasız, sert, nefret dolu! Bir gün bir kız girdi hayatıma. Arabanın önünde ölüme kafa tutan salak bir kız çocuğu. O kız bütün tabularımı yıkmıştı. Tek tek,ne kadar insanlarla arama ördüğüm duvar varsa hiç acımadan yıkmıştı. " bu hikayede umut yoktu, umut sanıldığı gibi beyaz değildi. Umudun rengi kırmızıydı, kanın rengiydi çünkü umut kan ve ölümden başka bir şey getirmiyordu. " " ben beyaz değildim ki ben siyahtım. O ise hayatıma renk katan siyahtı. Siyahla siyah buluşunca ortaya öyle bir renk cümbüşü çıkıyordu ki , işte ben bunu sevmiştim Siyahıma siyah katan o siyahı sevmiştim " Kapak için çok teşekkür ederim 😍 Genç kız edebiyatı #209 12.09.17 Genç kız edebiyatı #85 13.09.17 Genç kız edebiyatı #44 30.09.17 Başlangıç Tarihi : 23.08.2015

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."