Betül yetenekli bir aşçıdır. Çevresinin ısrarıyla evlenmek için evlilik görüşmeleri yapmaya başlar. Bu görüşmeleri yaparken ev sahibinin oğlu Yüzbaşı Fırat'a ilgi duymaya başlar. *atıfet:karşılık beklemeden duyulan sevgi (Tamamlandı) ©Tüm Hakları Saklıdır.

Gizem / Gerilim içinde # 1 AYFER (ÖZET) *Çalışmalarım noter tasdikli olup izinsiz kullanılması ve çoğaltılması yasaktır* Sağlık Bakanlığı'nda müfettiştir Selim Erbek, evlenmesine çok kısa bir zaman kala nişanlısı tarafından terk edilir. İki yıl boyunca başka bir ilde görev yaparak geçmişinden kaçar, hayata ve aşka küsmüştür. Son görevi il sınırları içerisindeki engelli bireyleri kontrol etmektir. En son gittiği köyde Down Sendromlu doğan bir kız çocuğunu kontrol ettikten sonra, yakınlardaki Çarmıklı köyünde oturan Ayfer isminde, akli dengesini sonradan yitirmiş genç bir kız olduğunu öğrenir. Kayıtlı bir görevi olmadığı için önceleri onu görmeye gitmek istemez, fakat vicdanında yenik düşerek Çarmıklı köyüne gider. Ahırda, zifiri karanlık bir odada tutulmaktadır Ayfer, aklı dengesi yerinde değildir ve kendi pisliğinde ölümü beklemektedir. Esrarengiz bir yerdir Ayfer'in yaşadığı Çarmıklı köyü, insanları soğuk ve yüzleri hep korku doludur. Lise son sınıfa gidene kadar hayat dolu olan Ayfer, bir anda delirmesi Selim'in dikkatini çekmiştir. Babasının da Ayfer delirdikten bir hafta sonra vurularak öldürülmesini garip bulmuştur. Selim Ayfer'den o kadar çok etkilenir ki bir hafta boyunca onu rüyalarında ve kâbuslarında görür, geceleri rahat uyuyamaz. Rüyalardan ve kâbuslardan kurtulmak için gerekli izinleri alır. Ayfer'i tedavi etmek için köyünden alarak şehirdeki hastaneye getirir. Gün geçtikçe iyileşir Ayfer ve Selim ile aralarındaki bağ kuvvetlenir. Çarmıklı köyünün ileri gelenleri ise Ayfer'in iyileşmesini istemez. Köyde olan biteni bildiği için Ayfer'i ve Selim'i öldürmeyi planlamaktadırlar. Selim ise Ayfer'in delirmesine sebep olan olayları araştırdıkça köy hakkında korkunç şeyler öğrenir. Hem Ayfer'i iyileştirmeye uğraşırken hem de Çarmıklı Köyündeki esrarengiz olayları çözmeye çalışır.

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Jenna Collins Gizemli Kasaba'ya taşındığında olacaklardan habersizdir. Birçok yeni insan tanıyacaktır. Peki ya tanıdığını sandığı insanlar gerçekte öyle değilse? NOT: HİKAYENİN KİTAP OLMASI SÖZ KONUSU DEĞİLDİR/ OLAMAZ. Başlarda acemi olduğumu biliyorum. İleride bölümleri düzenleyebilirim umarım. İyi okumalar..

Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."