TÜRKLÜK VE TÜRKÇÜLER ALEHİNDE BULUNANLARİ VURUN

Bu da bir ses; Gaybını anlatan değil, ayıbını anlatan..

Bu şiir kitabımda biraz kendimden biraz divan eserlerinden biraz üstadım cennet mekan Abdurrahim Karakoç ağabeyimden şiirler derleyip sizlere sunacağım Aşkla muhabbetle...

Mizah içinde # 184 Alparslan, Oktay ve Çağrı. Birisi acısına rağmen susardı, birisi acısını yok edebilmek için etrafındakileri parçalardı, birisi ise... Ben söylemeyeyim siz anlayın; "İçimde çok şey birikti be Çağrı. Canım yanıyor..." dedi Alparslan usulca. "Ben, içimde biriken ne varsa hepsini tuvalete bırakıyorum. Oh mis. Ne dert kalıyor ne tasa. Tavsiye ederim, sende dene." Alparslan sinirlendi. "Bu işler sıçmakla olmuyor!" "Oluyor işte. Olmasaydı, yaşadıklarıma rağmen hala gülebiliyor olur muydum?.." ❄ Oktay dişlerini sıktı. "Beni sinirlendirme kadın!" Kadının gözbebekleri titreşti, "Sen her zaman sinirlisin be adam." Oktay elini göğsüne bastırarak konuştu. "Bana deli mi diyorsun?" Duruşunu hiç bozmadan "Hayır demiyorum," dedi kadın. "Çünkü, deliler bile seni görünce hallerine şükrediyor." ❄ Gözyaşlarına hakim olamadı kadın. "Yere düşen her kartanesini bir melek taşır demişlerdi bana. Eğer yalan değilse, ben neden bu haldeyim. Hiçbir melek taşımak istemedi mi beni?" Karşısında ağlayan kadına baktı Alparslan. O'nun ağlamasına dayanamadı. İçi gitti. "Benden melek olmaz... Olsa olsa kanat takmış fok balığı olur." Kadın gözyaşlarının arasından gülümseyince kalbi hızlandı Alparslan'ın. "Ama söz veriyorum, seni ömrümün sonuna kadar taşıyacağım; kırmadan, incitmeden..." ❄ Gülümsedi Çağrı ve anlatmaya başladı. "Seni ilk kez gördüğüm zaman karnıma öyle bir acı saplandı ki... İki büklüm oldum, yolun ortasında kalakaldım. Dizlerimin bağı çözüldü, yere yığılacağım sandım." Çağrı'nın anlattıklarını dinleyen kadının içinde sevinç dalgaları yükseldi. Çağrı kahkalarına engel olamadı, " Sabah yediklerim bağırsaklarımı bozmuş. Meğersem ishal olmuşum..."

Yüzüstü uzandığım soğuk betonun üzerinde saçlarım yüzümü gizlerken ağlamaya devam ettim, boğazıma sayısız hıçkırık diziliyordu ve ben yine dudaklarımı ısırıyordum. Sırf O ağladığımı duymasın diye... Biraz olsun kendime gelebildiğim zaman fark ettim ki, ağladığını saklamaya çalışan tek ben değilmişim. Yüreği güzel adam başını duvara dayamış, tıpkı benim gibi sessizce ağlıyordu, sarsılan omuzlarından anlıyordum, gözyaşlarının feryatlarını duyuyordum. 'Ağlama.' demeye çalıştım, nefes dahi alamıyorken. Ciğerlerim ufalmıştı sanki, havadan aldığım nefesler yetmiyordu. Birisi gökyüzünü ateşe mi vermişti? Boğazımdan kesik kesik çıkmaya başlayan hırıltılar her defasında benden bir parça koparıyor, dayanma gücümü tüketiyor, gözlerimin kararmasına neden oluyordu. Vücudum aldığım hasarlarla ve sayısız morluklarla dolu, üstelik şu an her biri sızlıyor. Avuç içlerim paramparça, boğazımdan günlerdir tek lokma dahi geçmemiş durumda. Göğüs kafesim parçalanmış gibi, nefes alamıyorum, soluklarım tekliyor. Göbeğimin sol yanında açılan derin yaradan ince ince kan sızıyor, kaybettiğim onca kana rağmen hâlâ yaşıyor olmam mucize gibi. Lakin bu mucizenin uzun sürmeyeceğini, her hücremin uyuşmasına rağmen canımın hala yanıyor oluşundan anlıyordum. Ensemden sırtıma doğru titrememin sebebi, ölümün beni sonsuzluğa uzanacak olan dansa kaldırmak istemesiydi. Evet ben, kendine emanet edileni canı pahasına da olsa koruyacağına ant içmiş kadın. Çilem... Evet ben, içtiği andı birazdan verecek olduğu canıyla tamamlamak üzere olan emanetinin bekçisi kadın. Susmalıyım, yüreği güzel adam sesimi duyar. Duyar da gitme diye feryat eder sonra. Sanırım, daha fazla dayanamayacağım... Elveda, güzel yüreğinden öptüğüm adam. Elveda...