Bir kız... Bir de ses... Hayalet bir ses... Ama gerçek. Biraz da doğa üstü... 《Korku kitabı değildir.》 Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu. Biraz zaman korktu. Biraz zaman kovdu. Ama sonra alıştı o sese. Dokundu. Sarıldı. Öptü. Arkadaş oldu. Belki sonra daha da fazlası... . . . İçim yine bir tuhaf olsa da çalışma masama doğru baktım. Ne bir belirti ne bir işaret hiçbir şey yoktu. 'Belirti mi istiyorsun?' diye sordu zihnimin içinde yankılanan sesiyle... Olumlu anlamda başımı salladım. Düşüncelerimi okuması bazen sinir bozucu olabiliyordu. 'Sende çoğu zaman sinir bozucusun Derin.' Yine yapmıştı işte! Yine okumuştu düşüncelerimi... Masamın orada bir şeyler hareketlenince oraya doğru baktım. Kalem kendi kendine hareket edip kağıda bir şeyler yazıyordu. İstemeden de olsa elimin altındaki yorganımı sıktım avcumun içi ile. Korkuyordum belki de hala. Göremediğim bir ses ile konuşuyordum. Her an benimleydi ve sanırım o sadece ses değildi. Bir varlıktı. Dokunabilirdim ona. Elimle hala yorganı sıkarken kalem masadaki yerini aldı ve kağıt havalanmaya başladı. Havalanan kağıda baktım. Kağıdın üzerinde ' HESİM ' yazıyordu. Bu onun ismi miydi? Başlangıç Tarihi: 16 Ocak 2016 İlk Yayın Tarihi: 17 Mayıs 2016 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır... Bana ulaşmak isteyenler için instagram hesabım- @bilgeliyasam Hesim'in instagram hesabı: @hayaletsesim

.

"Zorsun Faith, ben bu zorlukları yenmek için buradayım. Benim için ne iş yaptığının önemi yok, şu sol tarafında atan bir kalp var ya; işte onun önemi var."

Öldü. Bir hafta önce babasına gitmek istemişti. Babası "gelme" demişti. Hemen öncesinde bir iş yetiştirmişti. İşin acil olduğunu söyleyenler, işi teslim edince geri bile dönmemişti. İnsanlar son zamanlarda hassas kalbini kırmak için müthiş bir dayanışma içindeydi. Tam da o aralar öldü. Hiç ölmeyecek gibi duruyorken. Henüz çok gençken ve gençliğini pek yaşamamışken... Kalbinin kırılmasına çok da aldırmaması gerektiğini öğrenmeye başlamışken. Tüm yediği kazıkları olgunlukla karşılamayı öğrenmişken... Uyudu, bir daha uyanamadı. Öldü kelimesinden pek hoşlanmazdı. Hayata veda etti, aramızdan ayrıldı gibi cümleleri daha insancıl buluyordu. Bu konuda pek çok tweet atmışlığı vardı. Attığı pek çok tweet gibi o tweetleri de sallayan olmamıştı. Diğerleri tarafından çok da sallanmayan biri olarak yaşamayı öğrenmişti. Sallamıyordu çünkü nasıl olsa geçmişte pek çok büyük iş başarmıştı. Üstelik başardıklarını başkalarının sahiplenmesini sindirmeyi de öğrenmişti. İnsanlar uzun zamandır başardığı ne varsa üzerini örtmek için akıl almaz bir uyum ve ağız birliği içindeydi. Tam da bunları kafaya takmaması gerektiğini öğrenmişken aramızdan ayrıldı... Neden sonra bu sabah uyandı ve yukarıdaki üç paragrafı yazdı. Sonra "kendimden neden üçüncü şahıs olarak bahsediyorum yahu" diye düşündü. Belli ki kağıt üstünde kendini öldürmüştü. Ölen biri olarak, ölümünü kendi ağzından anlatmak bir mantık hatası olur diye düşünmüştü. Eğer bunu mantıklı bulsaydı yukarıdaki paragrafları şöyle yazmaya başlayacaktı: "Ölmüştüm. Bir hafta önce babama gitmek istemiştim. Gelme, dedi. Hemen öncesinde bir iş yetiştirmiştim..." "Aslında böyle yazsam, mantığa aykırı olur ama çok da enteresan olur" diye de düşünmeden edemedi... Niye halen kendisinden "yaptı, yapamadı, etti, edemedi" diye bahsediyordu ki

Aşık olmak bir suçtur, Dövüşmek ise bir özgürlük. Dövüşçü olmak, sadece dövüşmek anlamına gelmiyordu. Dövüşçü olmak öleceğini bile bile ölüme yürümekti. İki seçenek vardı; Ya ölürsün, ya da öldürürsün. Son yumruk galibiyetti, belkide sadece ölüm. Acıya meydan okumuş bir adam, Acıya aşık olmuş bir kadın. Kendilerine 'Asiler' diyen bir grup dövüşçü, daha kötü olmak için eğitiliyor. Atılan her yumruğun daha sert olması için çabalıyor, zorlu bir disiplinden geçiyorlar. Ve en büyük eğitimleri ise; aşk. Kapak Tasarımı; Pen_Queen' Teşekkürler!

Beni tanıyan herkes, şu hayatta tahammül edemediğim iki şeyin karanlık ve uykusuzluk olduğunu bilir. Geceleri karanlık fobim yüzünden ışıkları açık bırakarak uyurum ve kendi isteğim dışında uyandırılmaktan nefret ederim tahmin edebileceğiniz üzere... İşte tam da sıradan bir gecede, sıradan bir rüya görürken telefonuma gelen mesaj sesiyle rüyalar aleminden kopmak zorunda kaldım. Fakat beni uyandıran mesajı atan bu insan, ailemden ya da arkadaşlarımdan biri değildi. "X KİŞİSİ..." ~ Mizah içinde #2 - 22.03.2017 Mizah içinde #5 - 18.03.2017 Mizah içinde #11 - 13.03.2017

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

"#4" Genç kız edebiyatı sırasına girdi... Ulaş KARA . 4 erkek 2 kız olarak Çetesi olan Ulaş birden Mafya nın varisi olarak tahta geçerse ne olur . Ve çetesisine giren yeni bir kız ! ***

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Bilinmeyen bir şehre ait yıkık dökük evlerden birinde, eskimiş bir karyolanın altında, siyah kaplı bir defter yaşar...Üzerine yazılan bütün dilekleri gerçekleştirdiği halde, her defasında uğursuz bir nesne gibi fırlatılıp yalnızlığa mahkum edilen bir defterdir bu. Bir gün öylesine biri çıkar gelir uzaklardaki bir şehirden, siyah kaplı defteri sahiplenir ve üzerine şöyle yazar: "Bana hikayeler anlat, içinde mutluluklarım ve mutsuzluklarım, ümitlerim ve ümitsizliklerim olsun..." Ve böylelikle dilek defteri ömründe ilk kez dile gelir... ✽ Keşfedilmemiş Cevherler '15 En İyi Kısa Hikaye