İyi misin? Kendime kaç defa sordum bu soruyu? İyiyim dedim kendi kendime. Her seferinde iyisin, korkma dedim... Ama bir şeyler yanlıştı, eksikti, bozulmuş ve kaybolmuş gidiydi. Kendimde değildim. Sandığım her şey aslında değilsin diye haykırıyordu her geçen gün. Ne sanıyordum? Güçlüydüm, altından kalkabilirdim, cesurdum, dayanabilirdim... Ama sandığım kadar ne güçlüymüşüm ne de cesur. Dayanamazmışım bir kere, sonra korkakmışım da. Zihnim bedenimi yönetiyordu, bedenimde ruhumu... Hiçbir şey yokken bile (ama gerçekten hiçbir şey) bilinç altım iki elinde sanki koca bir siren tutar gibi bağırıyordu. Tehlike! Bir gün gelir ve anksiyete siz hayatı gır gıra alıyorum zannederken bile sizin boynunuza sarılır ve kalbinizi boğmaya başlar. Ünlü bir psikolog ressamın kaleme aldığı o ilginç çizim gibi. Kalbi korkunç elleri arasına almış uzun tırnaklarıyla dayanılmaz bir acı bırakıyor anksiyete denilen canavar. Sıkışmış halde korku içinde kalp eziliyor. Ve biri sanki göğsüne kızgın sular dökmüşçesine... alev alev yanıyor. Parmakların, ellerin, kolların, boynun, dudakların ve yüzün uyuşuyor, kulağın duyuyor ama anlamıyor. Ellerin kalem tutamıyor ve ayakların yürüyemiyor. Sorulara cevap bile veremiyor. Çünkü bilinç altın kendini öyle bir savunmaya almış ki ve tehlike onun için o kadar yoğun ki artık kontrol sende değil, onda. Bu duyguyu bilir misin? Bu şekilde yaşayamam dediğin ve ne zaman öleceğim diye kendine sorular sormanın nasıl bir çaresizlik içinde bıraktığını bilir misin? Ben biliyorum.

Diana Ranold. Ruhu karanlıklar içinde kalmış acılı bir adamın kızı. Acılı ve acımasız bir babanın... Babasının eline bıçağı tutuşturduğu günden beri ilk defa kendine soruyordu. "Bana nefretle bakan bu gözler... Bu gözlerin sahibi neden bana böyle sevgisiz bakıyordu?" Babasının karşısında neden bu kadar zavallı ve acizdi? "Babam... Hayatımda sahip olduğum tek gerçek... Neden benden nefret ediyordu?" Onu yaralayan Diana değilken neden acı çeken oydu? Onu annesinden koparan Diana değildi. Geçmişini daha bilmezken geleceğe hazırlandı. Nedenini ve sonunu bilmeden. Kalbi aldığı darbelerle gün geçtikçe köreliyordu. " Böyle ruhsuz kaskatı olmak istemiyorum." Şiddet doğduğundan beri kanına öyle işlemişti ki bir yanını merhamet kaplarken diğer yanı acımasızlığın içinde boğuluyordu. Kendini bildi bileli babasıyla savaş içindeydi. Ona itaat etmekten hep nefret etti. Yüzüne inen o elin babasına ait olmasındansa başka bir adamın olmasını tercih etti hep. Böylece daha az mide bulandırıcı daha az parçalayıcı olacağını düşündü. Yaşı büyüdükçe şiddeti arttı ve kimseye dokunduramadığı derin yaralar açtı. Genç bir kız olduğunda bunu kabullenmedi. Bir korkak gibi kaçıp saklanmadı ve ona karşı durdu. Acı gittikçe artarken Diana'ya verdiği hasarı hiç umursamadı. İstediği şey güçlü olması mı, eziyet çekmesi mi? Bunun cevabı kalbini üşütüyordu. Babası tarafından bu kadar hırpalanmış bu kadar yaralanmışken dışarıya verdiği zarar gün geçtikçe arttı. İçindeki kin ve öfke doyumsuz bir şekilde şiddete dönüştü. Tatmin olunmaz bir zayıflığın içinde güçlü olmaya çalıştı. Her şeye rağmen, aldığı tüm darbelere rağmen ayağa kalktı. Bu kadar güçlü eğitilirken dünyanın hangi ülkesinde kimlerle savaşacağını, kimlere yenileceğini veya kimlerin hayatını mahvedeceğini, kime aşık olacağını bilemez

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

Savaşmaktan Korkmayanlara ithafen.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

“Birincisi-” “Harika, bir de maddelemiş.” gözlerimi devirdim. Beni önemsemeden, devam etti. “Birincisi, kimse bilmeyecek.” “Hah, ben de insanlara piçin tekiyle düzüştüğümü anlatmak için ölüyordum.” Sen bilirsin, der gibi omuz silkti. “İkincisi, duygusal hiçbir şey istemiyorum,” yüzünü buruşturmuştu. “Onlar olmayacak, tamam mı? El ele tutuşmam, asla dudaktan öpüşmem. Şu ağlama şeyleri beni her zaman hasta eder, bu arada.” şüpheyle yüzüme baktı. “Bir de bana aşık olmazsan, sevinirim.”

“Ben Zayn,” dedi sonunda. Gözlerimi irice açarak bana uzattığı ele baktım. Ne yapmak istiyor olabilirdi? Boğazımı temizleyip, bir şekilde ona iyi görünmeye çalıştım. “Ben de, Effie.” Anlam veremediğim elini boşta bekletmek yerine uzanıp, kucağımda birleşmiş ellerimden tekini tuttu. “Seninle oynayabilir miyim?”

yaşanmışlıklara yazalım bu gecede