Bazen Hissettiklerimi Bazen Hissetmediklerimi Yazcam. Çıkar yol bulamadım bu sensizliğe.

Camila akıl hastahanesindeydi, Lauren ise sonsuz hapishanesinde.

"Ölümün tadı dudaklarımda.. Bu dünyadan olmayan bir şey hissediyorum." diye fısıldadı, göz altındaki kırışıklıklar yanına yaklaştıkça belli olan adamın kulağına. "Bu sözleri biliyorsunuz, değil mi ?" "Mozard'ın son sözleri." dedi adam, gözlerini kapattı. "Sonunda geldin." Siyah saçlı, parlayan yemyeşil gözlü kadın cebinden kurumuş bir papatya çıkarıp adama uzattı. Tabancasını adamın şakağına uzattığında adam gözlerini kapamış, dudaklarında huzurlu bir gülümseme takınmıştı.

Sahte, yanlış, bencil hayatlarınızı yerle bir etmek adına oluşturulmuş bir karakter miyim ? Belki de ama ince bir noktada, ben hepinizin gerçekte kim olduğunuzu biliyorum. Ben mi, hiç biriniz beni tanımıyorsunuz ve asla da tanımayacaksınız xx Spoon

Ve Camila, Bir keresinde yeşilliklerin içinde sıcak nefesin yüzüme çarparken bana içindeki Alice'in yok edildiğini söylemiştin. Oysa onu kırgın küçük çocuk Timothy değil, sen yok etmiştin.

"Hissediyor musun Camila ?" dedi Lauren. "Dokunuşlarında altıncı caddedeki umutsuzluk var, hissediyor musun ?" Gözlerini açmadı, şimdi dudakları birbirine değecek mesafedeydi. "Duyuyor musun ? Duvarlar bizi istediğini söylüyor, Camila."

"Kelebek etkisi." Summer fısıldadı. "Buradan çok uzakta bir kelebeğin kanat çırpışı burada bir kasırgaya sebep olabilir." Parmak uçlarını onunkiler ile birleştirdi. "Ve belki de buradan çok uzak bir baz istasyonundan yayılan bir radyasyon dalgası." Gözlerini kapatıp yüzünü onun boynuna gömdü. "Seni bana getirdi."

-2017 - Yeni edindiği, siyah deri kapaklı defterin ilk sayfasını usulca açtı. Hayatının o gününe kadar bilincinin yönlendirdiği kurşun kalemi bu defa yüreği esir aldı.Kıvrak hareketleri ile sayfada dans etmeye başladı. Orta parmağı kalemi bastırmanın ve sürtünmenin etkisiyle kanarken, kalemin ucu kırılırken duraksadı. Kirlenmiş sayfanın tam ortasında, biçimsiz el yazısı ile birkaç size konumlanmıştı. Gözleri, sabaha karşı dört mavisi gibi boğazın. Bir hayli durgun, nicesine ölümcül. Ve İstiklal kalabalığındaki gürültü gibi sözleri. Vızıltısı ilişir kulağa, ne güzel şarkıdır alıcısına. Nefesi, yaz gününde esen ılık rüzgar Galataya. Hissedilene kadar değeri bilinmeyen, nitekim vazgeçilemeyen. Kendisi, İstanbul gibi. Iliklere kadar sevmek ama kaybedileceğini bilmek gibi.

Aşk için neleri göze alırsınız? Ya da ne kadarını? Laküner amnezi... Zihnimden tamamen silinen 3 kişi, birçok olay... Yaşadığım ve hatırlamazsam sonunun çok kötü biteceği bir film... Bu filmde başrol benim. Ne kadar başarılı olurum bilinmez, ama kötü sonları sevmem... Ben Asuman... Ve hayatımın hikâyesi işte şimdi başlıyor...