Henüz altı yaşında öz ailesi tarafından yetimhaneye verilen masum bir çocuktum ben... Adım Yiğit. Benimde hayallerim vardı. O yaştaki çocuklar oyuncak araba, balon isterken bense beni kollarının arasında güvende tutacak Anne ve Baba istedim... Çok mu şey istedim. Beni elimden tutup parka götüren, geceleri yatmadan önce bana masal anlatan, saçlarımı okşayan bir aile , sadece Anne ve Baba diyebileceğim iki insan. Ama yok işte, elimi tutan, bana masal anlatan, saçlarımı okşayan o iki insan yok. Benim anne ve babam yok. Taki o güne kadar...

Bir başka komedi hikayesi, fakat söz konusu olan Irmak, Deniz ve Ege'yse kesinlikle sıradan değil!

"Seni seviyorum meleğim." "Seni seviyorum Zayn."

... ''Bana bir söz ver '' nefesi yüzüme çarparken zorlukla yutkunup ela gözlerine baktım. Bakışlarında o kadar çok duygu besliyordu ki saatlerce gözlerine bakmak istiyordum. Aşk-Nefret-Özlem-Hüzün-Acı ve daha bir çok duygu dolu bakışları dudaklarıma kaydı. '' Ne olursa olsun , ölüm bizi ayırana kadar beni bırakmayacağına söz ver Lucy. '' Onun çok sevdiği dudaklarımı dişlemeye başladım. Bakışlarım gözlerinden , öpüşmekten dolayı pembeleşen dudaklarına kaydı. Seslice yutkunup heyecanla aldığım nefesimi düzene katarak konuştum. '' Ölüm bile bizi ayıramaz Zayn. Seni asla bırakmayacağım. '' Dudaklarımızı tekrar birleştirdiğinde gözlerimi kapadım ve kendimi ona teslim ettim. Since: 14.08.2013