Gedichten in rood en blauw. Over angst en geluk. Dat het je raakt of je aan het lachen maakt. Poëzie.

~'Soms vraag ik me weleens af waar we wonen, mama'~ Jorden woont in 'levensloze straat' zoals de meeste mensen het weleens beschrijven. Waarom? Dat vraagt Jorden zich ook af... Er staan 7 huizen in zijn straat waar het stil grauw, verlaten en berucht is. Maar niemand weet waarom. Het eigenaardige is dat Jorden in deze straat woont en eigenlijk van niks afweet , hij krijgt nooit een antwoord op zijn vragen dus zal hij ze zelf moeten gaan zoeken. Samen met zijn vriend gaat hij op zoek naar de waarheid. Maar is de waarheid wel te vertrouwen? Vertrouwen... ~Kan je verbreken maar niet ontkennen- ~soms moet je de dingen pas achteraf bekijken~

Gasten werden uitgenodigd voor een diner. Er is een moord gepleegd op de Jongeheer Lance ten huize van meneer en mevrouw pertroc. Geen enkele gast lijkt iets te weten. Maar weet inspecteur miru wel wat er eigenlijk echt gebeurd is ?

Silka is een "gewoon" meisje. Zit op een "gewone" school, heeft "gewone" vrienden en geen liefdesleven. Op een wedstrijd van haar vader verandert alles...

"Ik zit vast! De deur wilt niet open." *** "Dus vertel eens. Wat doet een meisje zoals jij op het herentoilet van de bioscoop?" "Herentoilet? Je maakt een grapje zeker." "Nope." Een vaag gesprek tussen twee personen met slechte sarcastische opmerkingen. En misschien ook een beetje liefde. W a a r s c h u w i n g: Dit verhaal is echt heel erg random. Lezen op eigen risico. S p i n - o f f: Stuck in jail #1 Kort verhaal (02/07/2015)

In de gang is het druk. Iedereen duwt en trekt. Ik voel een elleboog in mijn rug steken. 'Sorry.' Zegt het persoon. 'Lolly.' Hoor ik ergens achter me. Ik grinnik. Het is niet eens grappig. Maar toch lach Ik. Waarom? Ik heb geen idee. Ja ga maar gewoon lezen want deze beschrijving gaat echt nergens op slaan. Als ik mijn telefoon tegen de muur sla, gaat hij dan kapot? Hoogstwaarschijnlijk wel. Hmm...

Al maanden werkt hij in dit cafeetje. Elke zaterdagochtend zit ze daar om 11 uur, Met haar tekenblok. Een tafeltje naast het raam. Ze is altijd alleen. En ze neemt altijd hetzelfde: Een koffie verkeerd. Deel 2: Witte rozen #9 Kort verhaal (15/05/2015)

Als er iemand naast je komt zitten in een trein, is dat normaal. Als er iemand naast je komt zitten in een lege trein, is dat niet normaal. Waarom zou je naast iemand gaan zitten als je een plek in de hele trein zou kunnen kiezen? Blijkbaar was dat een ding. Blijkbaar was de oortjes van iemand anders indoen ook een ding. -/-/ Wanneer Mia in de trein zit en een vreemde jongen naast haar komt zitten om mee te luisteren met haar muziek, verandert alles. --------------------------------------------------------------------- Er zijn twee soorten mensen op deze wereld. Het ene soort wacht af, zegt vaak nee en heeft spijt van beslissingen door het niet durven uit hun comfortzone te stappen. Dan is er het soort dat overal ja op zegt en het leven leiden die ze willen leiden. Dat soort mensen zijn levensgenieters. Mason was iemand van dat soort. Mia is 17, bijna 18 jaar en zit elke dag zo'n twee uur in de trein om op school te komen. Mason is geobsedeerd met twee dingen; muziek en hardlopen. En dan komen ze elkaar tegen.

Deel 2 van Koffie verkeerd. Je hoeft deel 1 niet gelezen te hebben om dit verhaal te begrijpen. Elke zaterdagochtend vertrok ze om kwart voor elf uur van huis om precies 11 uur bij het café aan te komen. Elke zaterdagochtend was hij er om haar koffie verkeerd te maken en te brengen. Elke zaterdagochtend smolt ze bij zijn warme blik en stralende lach. Elke zaterdagochtend zag hij haar niet staan. #4 Kort verhaal (04/07/2015)

Op een dag was er een post-it briefje op zijn deur geplakt en na die dag bleven ze maar komen. Iedere dag opende hij zijn deur, om er vervolgens weer een nieuw briefje van de anonieme afzender af te halen. Het was vreemd, maar stiekem keek hij er iedere dag weer naar uit. #1 kortverhaal